1980 (heruitgave 2005 EMI Music)
Als in 1980 de lp “Colours” van de Duitse progband Eloy verschijnt, is dat het achtste studioalbum van de band. Voorafgaand aan de release ervan hadden zanger/gitarist Frank Bornemann en bassist Klaus-Peter Matziol de lastige taak toetsenist Detlev Schmidtchen en drummer Jürgen Rosenthal te vervangen aangezien zij Eloy na het legendarische “Silent Cries And Mighty Echoes” hadden verlaten. Er zat behoorlijk druk op het maken van de muziek voor het nieuwe album omdat de tour ter promotie van “Colours” al was geboekt. Je hoort dat er trouwens niet aan af.
Nieuwkomers Hannes Folberth (toetsen), Jim McGillivray (drums) en de extra gitarist Hannes Arkona zijn eveneens briljante muzikanten die Eloy een pakkender geluid hebben gegeven waarin meer ruimte is voor stevige gitaarriffs en Alan Parsons Project-achtige klanken. “Colours” kan met z’n overwegend kortere nummers beschouwd worden als een overgangsalbum waarop het beste uit de jaren 70 en 80 gecombineerd wordt. Persoonlijk vind ik het een heerlijk stel nummers.
Het fijne van Eloy is dat bij hen de combinatie spacerock en symfo nagenoeg altijd goed uitpakt. Op dit in een kleurrijke hoes gestoken album is de met name spacey sound nooit ver weg. We horen wat dat betreft veel langgerekte toetsenakkoorden die zich zinderend en zwevend een weg banen door de muziek. Er is veel galm en echo, thema’s herhalen zich, de bassen bonken en de ritmes houden alles strak bij elkaar.
Het reguliere album duurt bijna 40 minuten en bevat acht nummers, de geremasterde heruitgave uit 2005 bevat er nog twee meer. Eerst maar even de oorspronkelijke acht tracks.
Opener Horizons is een atypische Eloy track aangezien niet Frank Bornemann de zang doet maar de dames Edna en Sabine. Het is een toetsengeoriënteerde compositie met een onmiskenbare Alan Parsons groove. Het mag dan wel fungeren als opener, een intro is het allerminst, net zoals de afsluiter Sunset met z’n akoestische gitaar absoluut meer is dan een uittro.
Het tweede nummer Illuminations, is naar mijn idee de sterkste track en sluit het meeste aan bij de jaren 70-Eloy. Het kent heerlijke baspartijen van Klaus-Peter Matziol en er is uitstekend gitaarspel. Op een bepaald moment vullen rauwe gitaarakkoorden de ruimte waarna de synthesizer bijna onzedelijk betast wordt. Een gedecideerd einde volgt.
Nummers als Giant, Impressions en Child Migration zetten de goede lijn van het album moeiteloos voort. Speciale aandacht verdient de Jethro Tull-achtige dwarsfluit in Impressions al gaat niemand met die eer strijken. Je mag mij aan m’n baard trekken als het een synthesizer blijkt te zijn.
Een opmerkelijk nummer op het album is het pakkende Silhouette. Niet geheel toevallig is dit nummer indertijd op single en op video uitgebracht. Ik mag het graag horen: het strakke ritme met die heerlijke hick-up, die bijna genante Parsons-vergelijking, die speelse toetsen en die zalige gitaarsolo.
De bonustracks hebben niet veel om het lijf. Toegevoegd zijn de singles Wings Of Vision en Silhouette waarbij opgemerkt dat Wings Of Vision geen albumtrack is en gecomponeerd is met een single-release in gedachten.
Als zoon van een schilder ben ik opgegroeid met allerlei kleurenwaaiers en staalkaartjes. Je kan wel stellen dat ik nogal kleurengevoelig ben.
© Dick van der Heijde 2022