2023 (Oskar)
En daar is weer een prachtig album van de uit Friesland afkomstige gitarist Eddie Mulder. “To The Centre” is inmiddels z’n negende soloschijfje en het fijne ervan is dat het weer een buitengewoon boeiend geheel is wat Mulder hier presenteert. In twaalf nummers plus een bonustrack laat de gitarist z’n smaak en kunde weer de vrije loop gaan in die zin dat door zijn jarenlange ervaring alles zo beheerst klinkt als maar zijn kan. Mulder heeft weer een beroep gedaan op een aantal gastmuzikanten die hem al jaren van dienst zijn. Zo nemen we onder meer toetsenist Gert van Engelenburg, drummer Albert Schoonbeek en toetsenist Henk Stel waar. Wel is het clubje ditmaal iets kleiner dan voorheen en tevens zien we een nieuwe naam, de Noorse zanger/bassist Terje Craig van de band Adventure. Echt waar, in één nummer, Fairytale genaamd, is zang te horen.
De eerste paar nummers verlopen keurig volgens het schema: bandnummer-akoestisch nummer-bandnummer etc. Om enige voorspelbaarheid te voorkomen wijkt Mulder af en toe af van dit stramien en krijgen we soms op het album een prachtig samengaan van akoestische muziek in de volle bandnummers te horen.
Laten we echter beginnen bij het begin. Het openende titelnummer zet de broeierige sfeer van het album lekker in gang. Een wat lome fusionvibe voltrekt zich, een tempo- en sfeerwisseling richting tropische oorden volgt en het tweestemmige gitaarspel doet denken aan Jeff Beck. Het daaropvolgende Lullaby laat Mulder in z’n element horen, akoestisch. Mooi hier zijn de toetsenomlijstingen van mede producer Henk Stel. Met Unexpected Journey creëert Mulder samen met Ton Scherpenzeel een symfonisch Walhalla, dat nummer mag hij absoluut rekenen tot zijn beste allertijden.
Dat het album meerdere pareltjes kent is een zekerheid binnen het werkveld van Mulder. Zo is het dampende Panta Rhei met zijn funky basspel van Peter Stel een zaligheid en ook het middenstuk van eerdergenoemde Fairytale wordt door het gitaarspel van Mulder naar de hemel gestuurd. De grootste parel echter vinden we tegen het eind van het album. Nostalgia laat perfect horen hoe de akoestische gitaar zich laat omarmen met de melodische kant van z’n spectrum.
Laten we niet voorbijgaan aan de vele snoepjes die To The Centre rijk is, de akoestische nummers. Gun jezelf de tijd voor werkjes als Lullaby, Beltane, Work In Progress en Muse.
Het reguliere album sluit af met Mark The Place, een kort onderonsje tussen Mulder en toetsenist van Engelenburg maar daar blijft het niet bij. De bonustrack Summerbreeze is een leftover uit de sessies van “The Blind Hunter”. Deze track brengt met z’n relaxte jazzfeel een passend eind aan “To The Centre”.
Eddie Mulder heeft met dit negende album de wereld weer een dienst bewezen. Soms kan muziek je helemaal doen verliezen. Take us away, Eddie.
© Dick van der Heijde 2023