De heavy neoprogband Drifting Sun wordt opgericht in 1994 door toetsenist Pat Sanders en bassist Manu Sibona (a.k.a. Manu Michael). Beide muzikanten hebben hun vaderland Frankrijk verlaten om hun geluk in het Verenigd Koninkrijk te beproeven. Aanvankelijk worden twee albums gemaakt waarna de band van 1999 tot en met 2013 op non-actief staat. Vervolgens verschijnen in een nieuwe bezetting vier uitstekende albums waarop met name toetsenist Sanders en gitarist Mathieu Spaeter zich niet onbetuigd laten. Maar dan! In het najaar van 2021 verschijnt “Forsaken Innocence”, album nummer zeven. Een band die zichzelf overklast, oké, maar dit is abnormaal. “Forsaken Innocence” is een genadeloos goed kunstwerk.
Het album kent een droombezetting en als je alleen al het epische openingsnummer King Of The Country hoort, zal je dat volmondig moeten beamen. De zang zoals die het gehele album te horen is, komt uit de keel van de Verbal Delerium-frontman Jargon en ik zal je verrassen: hij klinkt bij Drifting Sun nog beter dan bij de Griekse band. Zijn vocalen zijn niet alleen warm en expressief, tevens komt hij regelmatig met pakkende melodieën, zoals dat te horen is in de opener. Gitaar en toetsen laten in King Of The Country horen op welke ontzagwekkende manier ze de muziek kleur geven. Het is dan weer bombastisch, dan weer klinkt er een Mark Kelly (Marillion)-achtige toetsenriedel, de piano sprankelt om een heleboel licht door de donkere muziek te laten schijnen, er is folk met een gastrol van Eric Bouillette op viool en er komt een daverende gitaarsolo voorbij. De muziek is zalig gelaagd en dat maakt van de zang een ware traktatie. Het neemt ook met zich mee dat de bassist van doen het uiterste van z’n kunnen aan kan spreken en omdat niemand minder dan John Jowitt van de partij is kan je ervan uitgaan dat kwaliteit gewaarborgd is. Er is nog een andere muzikant om enthousiast over te zijn: drummer Jimmy Pallagrosi. Met zijn kordate slag maakte hij al grote indruk op de live dvd van Franck Carducci, een spektakel waarop ook gitarist Spaeter schittert.
Vervolgens komt Drifting Sun met Insidious dat dankzij een sterke zanglijn tot de meest geslaagde tracks van het album gerekend mag worden. Alles dat goed is aan deze band klinkt hier nog net iets beter. Dit valt te omschrijven als een heavy versie van Echolyn, zoiets. Het nummer kent een prachtig tussenstuk met gebroken akkoorden van de elektrische gitaar en tamelijk hoge woordloze zang. Hoe de band deze passage dan weer verlaat is grote klasse.
Na het zwierige Dementium met daarin plaats voor gastspeler Ben Bell op het Hammond orgel en het wat meer lichtvoetige New Dawn komt de band met het tweedelige titelnummer Forsaken Innocence. Meer dan 26 minuten progheaven, wow. Part one is prachtig: een goed geoliede aaneenschakeling van muzikale genialiteiten met een juweel van een gitaarsolo als hoogtepunt. Hierbij wil ik opmerken dat geen enkele muzikant etalagegedrag vertoont hetgeen het meeste blijkt uit het instrumentale part two.
Het album sluit af met het luchtige Time To Go, althans het reguliere cd-album. De digitale en vinylversies zijn voorzien van een extra nummer. Hand On Heart duurt vier minuten maar ik ben zo verknocht aan het zeven nummers tellende schijfje, dat ik een extra nummer angstvallig buiten de deur probeer te houden.
Eeuwlijstmateriaal.
© Dick van der Heijde 2022