1995 (Progressive Rock Worldwide)
Dogma is een Braziliaanse band die in de jaren 90 enige furore maakt met twee albums. In 1992 verschijnt het titelloze debuut en drie jaar later is het de beurt aan het hier besproken ”Twin Sunrise”. Luisterend naar het meer progressieve geluid van deze opvolger moet je jammer genoeg constateren dat de wereld nog een heleboel meer moois had kunnen krijgen, een echt troetelplaatje dus. Voor mij persoonlijk heeft “Twin Sunrise” nóg een bijzondere meerwaarde aangezien het de eerste cd was uit het warmbloedige werelddeel die ik kocht.
Uiteraard is het de muziek zelf waarmee de band m’n hart gestolen heeft. Los van de variatie die de band aanbrengt middels koor, strijkers, geluidsfragmenten en allerlei filmische soundscapes is het vooral de interactie van de vier muzikanten die constant boeit. Op een zalige Camel-achtige manier weet gitarist Fernando Campos moeiteloos z´n toetsenspelende bandmakker Renato Coutinho te vinden om samen het beste in elkaar naar boven te halen. Het album zit vol met hun lekkernijen en als kratje kersen op de taart is daar het virtuoze basspel van Barao die overal lekker doorheen huppelt. Drummer Daniel Mello voorziet het geheel van gepaste ritmes zonder zichzelf daarbij tekort te doen. Het is allemaal erg goed wat de heren klaarspelen en toch is het wijs geweest om op gezette tijden de hulp in te roepen van een aantal gastmuzikanten en vocalisten.
In de openingstrack Midday klaart het kwartet de klus nog zelf. Vurig gitaarspel en Rick Wakeman-geïnspireerd toetsenwerk kleuren het plaatje van deze instrumentale track prachtig in. Als het orgel dan in beeld komt, wordt het allemaal nog een beetje beter en steeds meer wordt duidelijk dat de heren Dogma perfect weten hoe ze hun muziek moeten vormgeven. Zo is het bonte The Search een fraaie aaneenschakeling van neo-progressieve momenten. Te horen zijn onder andere een kalm intro met akoestische gitaar, een passage met een vingervlugge basspot, een Tracy Hitchings-achtig zangblok en een bombastische finale. In het wederom instrumentale Burn The Witch komen strijkers, dwarsfluit en een overweldigend koor ten tonele. Het lijkt me overbodig om te zeggen dat de muziek hier neigt naar klassiek, hoewel het rustige werk van Steve Hackett ook als vergelijkingsmateriaal genoemd mag worden. Het is een prachtig nummer en ook het daaropvolgende Hymn grossiert in schoonheid. Het gaat van start met het klotsen van water waarna een zeemeermin begint te zingen. Een koor voegt zich daarbij, hetgeen zich uitbouwt naar een melodieus nummer.
Na deze vier enerverende composities gooit Dogma het even over een andere boeg. The Place is een toegankelijk nummer met theatrale zang en als enige vermakelijkheid de daverende drums tegen het eind. Wat het nummer echt in een negatief daglicht zet is het intro dat een regelrechte kopie is van Jump van Van Halen. Later in het nummer duikt het stukje weer op en het blijft in je hoofd rondspoken waarom zulke goede componisten zich deze uitglijder permitteren. Gelukkig zijn The Landing en het afsluitende titelnummer Twin Sunrise weer pareltjes waarbij opgemerkt moet worden dat het filmische The Landing daadwerkelijk van start gaat met een landende Boeing. Het is allemaal weer gaaf.
De muziek van “Twin Sunrise” heeft een ongrijpbaar temperament. Het is ondoenlijk deze te beschrijven, veel te persoonlijk. Ga het ervaren, ga het ervaren.
© Dick van der Heijde 2023