1982 (Vertigo)
“Love Over Gold” is mijn favoriete Dire Straits-album en dat heeft alles te maken met die fantastische openingstrack. Het 14 minuten durende Telegraph Road zit vol heerlijk orgelwerk van Alan Clark en ook de piano weet hij perfect aan te spreken. Mark Knopfler zelf speelt werkelijk de pannen van het dak met zijn typische manier van gitaarspelen, waarbij hij de snaren van z’n instrument niet met een plectrum aanslaat maar met een soort fingerpicking techniek. Ondertussen zingt hij er lustig op los met z’n karakteristieke, enigszins monotone stem, terwijl hij ondersteund wordt door de geweldige ritmetandem bassist John Illsley en drummer Pick Withers. Tevens is er nog een extra gitarist aanwezig in de persoon van Hal Lindes. Het nummer demonstreert het feit dat Knopfler op dit album niet achterover heeft geleund, maar de luisteraar confronteert met langwerpige muziek vol instrumentale passages.
Na Telegraph Road volgt Private Investigations dat hier in vol ornaat te beluisteren valt. Voor de single-uitgave is de geheimzinnige toon van de intro namelijk geskipt. Op het album horen we ruim zes minuten intrigerende suspence met onder andere diepe synthesizer, stemmige klassieke gitaar, tingelende piano, heimelijke stemmen, knallende gitaarakkoorden van de elektrische en een duel tussen marimba en akoestische gitaar. Het blijft mooi.
Vervolgens komt er nog een single voorbij, de mainstream rocker Industrial Disease. Dit niet zoveel zeggende nummer heeft het nooit ver geschopt en dat valt te begrijpen. Met het sfeervolle titelnummer en de prachtige albumafsluiter It Never Rains zet Dire Straits de boeiende lijn van de eerdere nummers weer voort. Het is ontzagwekkend om te horen hoe Knopfler hier over de orgelakkoorden gaat.
Ik mag de muziek van Dire Straits graag beluisteren en dan met name het hier besproken album. Bovendien spreekt het motto van de titel me erg aan. De muziek is met liefde gemaakt en dat hoor je.
© Dick van der Heijde 2021