2015 (Sony Music)
Op de hoes van “Rattle That Lock”, het vierde soloalbum van David ‘de ontzagwekkende’ Gilmour, zie je dat de letters ‘o’ en ‘c’ subtiel met elkaar verbonden zijn middels een streepje. Gaaf zo’n detail en het slaat nog ergens op ook. Verbinding is namelijk het sleutelwoord op dit album. De voormalige Pink Floyd gitarist laat in de tien nummers de stijl flink schommelen zonder dat de coherentie van het geheel ook maar ergens een schrammetje heeft opgelopen. Zo wisselen progrock, pop, kleinkunst, filmmuziek en jazz elkaar heerlijk af, terwijl zaken als subtiliteit en melancholie de overkoepelende factor vormen die er een afgerond geheel van maakt. Gilmours warme stem en zijn grootse gitaarspel hoeven er alleen maar te zijn om al indruk te maken. Het is echt hartveroverend en bloedje integer.
Even naar de tekentafel. Drie van de tien nummers die de plaat rijk is zijn instrumentaal waaronder opener 5 A.M. en afsluiter And Then…. Polly Samson, de partner van David Gilmour, heeft vijf nummers van tekst voorzien en Gilmour zelf twee. Er wordt tekstueel een mooie sfeer neergezet die de composities in een passend daglicht plaatsen. “Rattle That Lock” gaat over de gedachten van iemand gedurende de dag.
5 A.M. verklankt het ontwaken perfect als de stilte wordt verdrongen door het orkest en het prachtige gitaarspel van de maestro der maestro’s, terwijl het nummer alsmaar voortstuwt. Het daaropvolgende titelnummer is een pakkende aangelegenheid met nadrukkelijk spel van Guy Pratt, de huisbassist van Pink Floyd sinds eind jaren 80. Ook de koortjes van de dames Mica Paris en Louise Marshall evenals de gospel van The Liberty Choir maken het nummer uitstekend en natuurlijk de invullingen van Gilmour zelf weer. Toch delft deze track het onderspit nogal ten opzichte van al het andere materiaal.
Met de prachtige nummers Faces Of Stone en A Boat Lies Waiting laat de scherprechter zich meteen gelden. Het sfeervolle Faces Of Stone heeft een mysterieus intro waarna een zwierig stuk volgt dat niet had misstaan op het Camel album “Harbour Of Tears”. Opmerkelijk hier is de grote gelijkenis qua stem tussen Gilmour en Andy Latimer, maar goed. Dominant is een accordeon die het nummer een kleinkunst-uitstraling geeft. Met een beetje fantasie zie je Youp van ‘t Hek zo uit de coulissen komen maar dan is daar Gilmour die je met z’n hartstochtelijke spel genadeloos de realiteit induwt.
Met A Boat Lies Waiting levert Gilmour het meest melancholieke nummer van het album af. De timing die Roger Eno hier op z’n piano aan de dag legt is geniaal. Het is de ideale warmmaker voor het zangblok dat komen gaat. Welk een warm gevoel komt er op dat moment uit de boxen gutsen? De prachtig door Samson geschreven tekst over het gemis van de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright wordt driestemmig ten gehore gebracht door David Crosby, Graham Nash en Gilmour zelf. Extreme schoonheid.
Met Dancing Right In Front Of Me gaat Gilmour de kant op van de easy jazzblues en gezien de bluesy sound waarmee hij al jaren speelt komt dat niet als een slag bij heldere hemel. Gilmour doet in dit nummer veel zelf, inclusief een jazzy pianosolo. Een paar keer duikt er in het nummer een zwaar thema op dat de dynamiek een handje helpt. Ook het gitaarwerk mag er weer zijn en zo komt de A-kant van het album fraai tot z’n eind.
De B-kant is zo mogelijk nog sterker. In Any Tongue is het Mekka voor Pink Floyd-liefhebbers. Even lijk je naar het begin van Comfortably Numb te luisteren, maar naar mate het nummer vordert word je helemaal ondergedompeld in de “Division Bell”-zee. Met The Girl In The Yellow Dress gaat Gilmour de kant van de jazz weer op met als resultaat een lome track met meeslepende blaaspartijen van saxofoon en cornet met daaronder het tintelende pianospel van Jools Holland. Het voorlaatste nummer, Today, is eigenlijk te goed om als popsong te worden aangemerkt. Toch zit het nummer duidelijk in die hoek maar dan wel op een Peter Gabriel-achtig niveau. Alleen al het fenomenale basspel van Guy Pratt tilt dit nummer ver boven de massa uit. Het album sluit af met And Then…, een iets vollere variant van het openingsnummer. De cirkel is rond.
”Rattle That Lock” is een kwaliteitsproduct vol goede composities en geweldige uitvoeringen. De sfeer van het hele werkstuk is uitmuntend en altijd boeiend. Welswaar geen 100% prog, wel Gilmouriaans goed.
© Dick van der Heijde 2023