Behalve een paar demo’s en een ep met een daaruit voortvloeiende compilatie-cd in 1988 is het de Schotse progband Comedy Of Errors indertijd niet gelukt een betekenisvolle band te worden en uiteindelijk is het gezelschap in rook opgegaan. In 2011, bijna een kwart eeuw later, maakt de band onder leiding van toetsenist Jim Johnston een daverende doorstart met het album “Disobey” waarbij het succes hen ditmaal wél ten deel valt. Het hier besproken “Fanfare & Fantasy” is hun tweede werkstuk sinds de comeback en je vraagt je echt af waarom het destijds niet wilde lukken. Comedy Of Errors weet namelijk een geweldig moppie muziek te maken.
Staan er op “Disobey” naast enkele geweldige nummers ook nog een paar hooguit redelijke tracks, op “Fanfare & Fantasy” is alle materiaal goed-beter-best. Het album laat een mooie samensmelting horen van moderne en retro symfonische prog waar ook smakelijke elementen folk en klassiek doorheen zijn verweven. Het is een kruising tussen Yes, Pendragon en zeg maar de Keltische kant van Mostly Autumn. Hierbij spelen de toetsen van Jim Johnston de bovenliggende partij en geeft de hoog aangesneden stem van Joe Cairney de band een duidelijk eigen gezicht. De heerlijke gitaarinvullingen van Mark Spalding zijn ook al nergens ver weg en tel daar dan bij op dat de man ook alle baswerk heeft ingespeeld. Wie ook een goedkeuringsvinkje achter zijn naam mag zetten is drummer Bruce Levick, altijd zorgt hij voor een passende groove. John Fitzgerald completeert de bezetting zij het alleen nog als achtergrondzanger. Later zal hij zich ontpoppen als bassist.
Het album gaat sterk van start met het stemmige Fanfare For The Broken Hearted dat met z’n sprankelende piano en z’n innemende zang direct al je aandacht opeist. Wat volgt is een door ritmische toetsenklanken voortgedreven stuk waarin ook een vinnig gitaarthema de ronde doet. Het geheel zwelt maar aan en aan om uiteindelijk te ontaarden in een Marillion-achtig slot met typerende basgitaar. Het nummer maakt nieuwsgierig naar de rest van het album.
Met het daaropvolgende Something She Said gaat het niveau zeker niet omlaag mede omdat deze bombastische track een sterke melodie als ruggengraat heeft. Het fraaie tussenstuk waarin even gas terug genomen wordt, past dan ook wonderwel in de compositie en ook The Cause, dat over de scheiding in het onderwijs op basis van religie handelt, gaat door de geluidsbarrière van de gemiddelde progfan. De gitaar klinkt er in al z’n vormen ontzagwekkend. Niet te harden zo goed.
Met nummers als Going For A Song en The Answer gaan de spreekwoordelijke duimen ook weer hoog de lucht in. Met Time’s Motet And Galliard levert Comedy Of Errors een bijzonder nummer af. De eerste minuten zijn behoorlijk orkestraal (of filmisch zo je wil), terwijl het laatste stuk op folk geënt is. Het brengt een mooie contrasterende tint aan op het album.
“Fanfare & Fantasy” heeft ook een drietal kortere nummers te bieden. In A Lifetime is er zo eentje. De compositie mag dan wat eenvoudig zijn, de invullingen zijn gewoonweg zalig en dat geldt zeker ook voor het dampende Merry Dance. Het album kent in mijn ogen geen zwakke broeders.
Wat de band precies met de albumtitel bedoelt heb ik niet kunnen achterhalen, maar ik wil toch even kwijt hoe ik hem interpreteer. Omdat ik jarenlang in de plaatselijke fanfare heb gezeten en tegelijkertijd in enkele bands voelde ik het verschil nogal tussen het braaf in de maat lopen en de ultieme vrijheid van doen en laten als onafhankelijk muzikant. Voor mij gaat het album over de autonomie van de geest.
© Dick van der Heijde 2022