2021 (Spirit Of Unicorn)
Als het toetsenspelende duo Clive Nolan en Oliver Wakeman bezig is ideeën te vergaren voor een opvolger van hun fameuze albums “Jabberwocky”(1999) en “The Hound Of The Baskervilles”(2002) trekt hun toenmalige platenmaatschappij de stekker uit het project. Het moet de heren pijn hebben gedaan dat hun beoogde trilogie over literaire werken nooit voltooid is. Het album zou namelijk het boek Frankenstein van Mary Shelley als onderwerp hebben gehad.
Vele jaren later rijst het plan een boxset uit te brengen met geremasterde versies van “Jabberwocky” en “The Hound Of The Baskervilles”. Op de vraag of er nog materiaal op de plank is blijven liggen schuiven Nolan en Wakeman hun Frankenstein-ideeën naar voren, evenals enkele leftovers van “The Hound Of The Baskervilles” en een door Rick Wakeman voorgedragen gedicht dat indertijd “Jabberwocky” niet haalde. De twee klavierkunstenaars krijgen groen licht en zo staan diverse zangers en medemuzikanten tijdens de tweede coronagolf eind 2020 Frankenstein nieuw leven in te blazen. Aan het begin van 2021 verschijnt de boxset “Tales By Gaslight” met daarin naast de twee eerdergenoemde remasters een derde disc onder de naam “Dark Fables”. Een dik half jaar later ziet “Dark Fables” ook als separate cd het levenslicht.
Het is een vermakelijk album, weliswaar niet zo grandioos als zijn voorgangers maar goed genoeg om positief over te zijn. Het blijft imponerend om hen over de klavieren te horen galopperen. Het geluid schommelt heen en weer tussen bombastisch en sfeervol met altijd een goedgeplaatste invulling, of het nu de volvette elektrische gitaar van David Marc Pearce is of de gonzende cello van Adam Nunes.
Ook de zang geeft de nummers een meerwaarde. Wees niet bevreesd voor een overdosis theatraliteit, die is er niet. Je zou dat wel kunnen verwachten aangezien Andy Sears (Twelfth Night) één van de vocalisten is. Je hoort er niet aan af dat hij in de musicals van Clive Nolan zingt. Zijn expressies zijn altijd integer en worden gevoed door zijn hartstocht. Hij is in twee nummers van de partij, I’d Give You Anything en Time Passes. Een andere zanger is Paul Manzi, de man met een verleden bij zowel de band van Oliver Wakeman als bij Clive Nolan in Arena. Zijn warme rockstem geeft kleur aan de muziek. In Why Do You Hate Me klaart hij de klus met een bijtend stemgeluid richting Fish. Verder horen we Nolan zelf nog het Shadowland/Arena-achtige The Mirror zingen en mag Charlotte Dickerson in The Wedding Approaches schitteren met haar vaak gedubbelde engelenstem. Fraai in dit nummer is ook het subtiele spel van Gordon Giltrap op de klassieke gitaar en zo is elk nummer wel uniek.
Met het bombastische The Overture gaat het album van start in een stijl die gelijk vertrouwd aanvoelt. Dat beide toetsenisten wel raad weten met statige thema’s, grote akkoorden en wulpse Moogriedels wordt hier nog eens onderstreept. Toch heeft het album meer een singer-songwriter signatuur, een gedachte die gevoed wordt door het vele pianospel dat in de meeste nummers zit. Opmerkelijk wat dat betreft is dat de piano als een soort bindmiddel fungeert op dit album en dat is nodig ook. Met een beetje pech heeft “Dark Fables” de naam een sprokkelalbum te zijn. Dat is het ook wel, maar wat ik wil zeggen: er zit een aangename flow in het album, een cadans van leuke liedjes met regelmatig een uitschieter naar boven. Zo doet het riffende gedeelte van I’d Give You Anything me keer op keer glunderen en heb ik het altijd naar m’n zin als ik de piano in Elizabeth hoor. Why Do You Hate Me heeft een heerlijke passage met instrumentale verwennerij van gitaar en toetsen, The Wedding Approaches is een smaakvol gebeuren in een folky sfeer en zowel het instrumentale A Descent Into Madness als The Man Called Sherlock, dat een gothic-uitstraling heeft, kunnen als hoogtepunten worden aangemerkt. Persoonlijk vind ik het onbegrijpelijk dat dit nummer buiten boord is gevallen tijdens de selectieprocedure voor “The Hound Of The Baskervilles”. Lekkere zwierige stukken rondom het hoofdthema van ”The Hound” en sterke zangblokken wisselen elkaar regelmatig af. Het album heeft met eerdergenoemde voordracht van het “Jabberwocky”-gedicht een merkwaardig slot. Je verwacht het namelijk niet.
Concluderend: “Dark Fables” bevat leuke muziekjes en daar doen we het voor. Dat het album een beroep doet op je relativeringsvermogen is eigenlijk geen belemmering. Ga er voor!
© Dick van der Heijde 2022