1994 (eigen beheer)
Ooit gaf iemand me een cassettebandje met daarop de heldere klanken van “Hologram”, het debuutalbum van de Zwitserse neoprogband Clepsydra. Het was begin jaren 90 en deze broeder was helemaal van de leg. De priemende gitaartonen en de lyrische solo’s richting Steve Hackett raakten me diep en ook de hoge, emotionele stem van de zanger kwam ongekend hard bij me binnen, om nog maar te zwijgen over dat Marillion-achtige toetsenspel. Ik was er dan ook als de kippen bij toen in 1994 hun tweede album “More Grains Of Sand” uitkwam.
Inmiddels ben ik er achter dat een clepsydra een waterklok uit de Griekse oudheid is maar er bestaat ook een libellensoort en een vijverplant met die naam. Veel belangrijker was uiteraard het feit dat ik een naam kon plakken op de tot dan toe voor mij naamloze bandleden. Wat hoorde ik toch een enorm bevlogen stel neoprogmuzikanten. Het vurige spel van Lele Hofmann op z’n gitaar vormt samen met de toetsen van Philip Hubert, de basgitaar van Andy Thommen en de drums van Pietro Duca de perfecte muziek om zanger Aluisio Maggini boven zichzelf te laten uitsteken. Als liefhebber van bands als Marillion, Pendragon en IQ lag ik comfortabel in de watten bij Clepsydra en zo ervaar ik het nog steeds.
“More Grains Of Sand” bestaat uit 13 nummers die op hun beurt ondergebracht zijn in twee helften van respectievelijk zeven en zes nummers. Deze helften vormen elk een aaneengesloten geheel en omdat zowel het eerste als het laatste nummer een verwijzing heeft naar een zandloper zou je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunnen aannemen dat hier een concept de ronde doet. Ik kop hem maar even in: zou het over ‘tijd’ gaan ?
Hoe dan ook, de korte instrumentale opener The First Grain zet de deur naar een machtige brok neo-prog dusdanig wijd open dat je de strekking van de teksten even geen topprioriteit geeft. Er komt ook zoveel moois op je af, het daaropvolgende Moonshine On Height bijvoorbeeld. Het is niet alleen dat de gitaarsolo’s en toetsenriedels subliem zijn, het is vooral de compositie zelf die indruk maakt. Wat een groei laat de band hier horen. De zanglijnen zijn werkelijk geniaal gevonden en hoewel het accent waar Maggini mee zingt groot is, wint z’n charme het altijd.
Met de nummers Birthday Party en Eagles gaat de band in hetzelfde stramien verder waarbij ik wil aangeven dat de zanglijnen van Eagles me buitengewoon aan weten te spreken. Zoveel ontroerende intensiteit hoor je niet zo vaak. Het is hoog als de toppen van de alpen en regelmatig gaat Maggini er de samenzang met zichzelf aan. Een lange gitaarsolo komt voorbij en voordat je het weet dient Hold Me Tight zich aan. Het is een rustig nummer met wederom veel intense zang. Een mooie sfeerwisseling vindt plaats als er een slepende gitaarsolo voorbijkomt. Man, man, man wat vind ik dit gaaf.
Mijn absolute favoriet, zowel van het album als van de neo-prog in z’n geheel, is No Place For Flowers. Dit nummer zit vol tempowisselingen waarbij het er over het algemeen vrij vlot aan toe gaat. Een geweldige ervaring is het om je mee te laten slepen door de enorme verbeeldingskracht die van het nummer uit gaat. Niet zelden waan ik me een toetsenist of gitarist die de tijd van z’n leven heeft. Dat er ondertussen ongelofelijk goede geluiden uit de boxen komen laat zich raden. De duwende toetsen en de dynamische gitaarakkoorden in de finale vormen een krachtig geheel dat uiteindelijk steeds meer aan kracht verliest waarna het moeiteloos overgaat in The Outermost Bounds. Dit door toetsen gedomineerde stukje doet nogal zweverig aan met z’n elektronische pianoklanken. Het is een mooie afsluiting van de eerste helft.
Vrijwel direct is daar Fly Man, een pakkend nummer met hitpotentie. Het is niet voor niks indertijd op single verschenen. Het fraaie van de eerste helft vinden we terug in nummers als The River In Your Eyes, The Prisoner’s Victory en Vienna al moet gezegd worden dat het hier soms best wel een herhaling van zetten is. Nu zal je deze broeder daar eerder over zien juichen dan over horen mopperen, zeker als dat magnifieke slotnummer The Last Grain z’n gitaargeluid over je uitstort.
“More Grains Of Sand” is een subliem neoprogalbum waar ik (en vermoedelijk ook jij) geen genoeg van kan krijgen. Meer graag!
© Dick van der Heijde 2022