1991 East West Records
Ooit zag ik Chris Rea live optreden. Dat was in ‘84 tijdens het roemruchte festival Torhout/Werchter in België. Van het concert zelf kan ik me amper iets herinneren, wel weet ik nog dat Rea op een rode Stratocaster speelde. Meer dan dertig jaar later kwam ik op het internet een opname tegen van het optreden en tja, dat viel uitstekend. Sindsdien heb ik diverse albums van meneer Rea gekocht. Ik kan er goed naar luisteren, zijn stem spreekt me aan, hij kan uitstekend gitaar spelen en ook met het Hammondorgel weet hij wel raad. Daar komt bij dat z’n composities goed in elkaar steken en smaakvol gearrangeerd zijn. Bovendien is zijn softblues een prima tegenwicht voor al dat proggy gehapsnurk van me.
Het eerste album dat ik van hem heb aangeschaft is “Auberge” en ik hoor een bevlogen muzikant die z’n vele jaren ervaring niet heeft aangewend om er een routineklusje van te maken.
“Auberge” is het elfde album van Rea en wat opvalt is dat de sfeer van de muziek over het algemeen vrij rustig en relaxed van aard is. Dat kan haast niet anders met zo’n laidbackstem. Rea is helemaal in z’n element in ballads als Gone Fishing, Heaven en Sing A Song Of Love To Me. Maar ook een song als Looking For The Summer heeft ondanks een wat vlotter ritme een broeierige sfeer.
Her en der zijn er natuurlijk wat meer uptempo songs. De openende titeltrack gaat na een moeizaam begin verder als een vlot Dire Straight-achtige nummer compleet met psychedelische slidegitaar en opjuttende blazers. Tot de beste tracks hoort wat mij betreft Set Me Free. Het begin ervan is nog vrij ingetogen, uiteindelijk dient er zich een zalig akkoordenschema aan waarop Rea en de zijnen helemaal los gaan. Ook uw scribent beleeft hier enkele minuten schaamteloos plezier en eerlijk is eerlijk : ook het reggea getinte Every Second Counts bewerkstelligt dat gevoel. Eigenlijk telt het album maar één zwakke broeder en dat is het vlotte Red Shoes. Wel is het briljant gevonden dat de tuba hier de baslijn speelt.
Er worden heel wat instrumenten gebruikt op het album. Zo horen we regelmatig de vleugel van Max Middleton (Jeff Beck, Kate Bush, Snowy White) in het geluidsbeeld en ook heeft hij prachtige strijkarrangementen geschreven. Daarnaast zijn er diverse soorten gitaar aanwezig. In de laatste drie nummers doet de Fender Rhodes, elektrische piano z’n intrede. Het zorgt voor een vleugje melancholie. Het eerdergenoemde Looking For The Summer vaart er wel bij en ook publiekslieveling And You My Love doet dat. Het album sluit wonderschoon af met het orkestrale The Mention Of Your Name dat beelden oproept van heel veel rode wijn.
Tot slot nog even dit: ooit had Chris Rea een hit met I Don’t Know What It Is But I Love It. Genoeg gezegd.
© Dick van der Heijde 2021