2021 (Red Icon Recordings)
Broers + Klazinga = kippenvel2.
Daar zijn wiskundigen het unaniem over eens en vele progliefhebbers ongetwijfeld ook. Hun album “Burdens Of The Mind” bewijst deze stelling voluit. De ene golf mierentietjes is nog niet weggetrokken of de andere dient zich al aan.
Verantwoordelijk voor deze niet te onderdrukken gevoelsuitingen zijn de toetsenisten Jacob Broers en Gerben Klazinga. Samen met de nodige gastmuzikanten hoor je in twaalf nummers hoe ze hun passie voor de progressieve rock botvieren.
De oorsprong van dit project gaat terug naar 2014 als de onbekende Jacob Broers een pianoles bij Knight Area toetsenist Gerben Klazinga krijgt aangeboden. Van lesgeven komt die dag niet veel en beiden besluiten dat het leuker is om samen gewoon lekker muziek te maken. Vanaf die dag is de klik een feit en werken de heren wekelijks aan een gezamenlijk repertoire. Het resultaat is dat op 26 maart 2021 het hier besproken album het levenslicht ziet.
En dan gaat de cd in de cd-speler en komt er een stortvloed aan symfonische pracht over je heen. Die gaat deze gebobbelde toehoorder met de grootst mogelijke precisie laag voor laag voor je afpellen.
Elke riedel, elke harmonie, elk thema: alles heeft z’n klasse. Het boekje geeft weliswaar niet aan welke klavierkunstenaar welke partij speelt, dat maakt ook helemaal niks uit. Of de inspiratie nu komt van Bach, Keith Emerson, Tony Banks of bijvoorbeeld Mark Kelly: de visie van beide heren is duidelijk de hunne. De muziek die Broers en Klazinga hier presenteren komt erg overeen met het werk van het vroegere Knight Area oftewel het is bombastische neoprog op de vierkante centimeter. Volle mellotronklanken, vette moogloopjes, melodieuze thema’s en statige pianoaanslagen zijn hier de core business en daar wil je graag in ondergedompeld worden.
Erg fijn is de manier waarop Klazinga zelf slaggitaar, basgitaar en drums heeft ingespeeld. Overal klinkt hij uitermate functioneel terwijl hij de drive van de muziek eigenlijk altijd een extra boost geeft. Slechts in één nummer laat hij het drummen en bassen over aan gastmuzikanten, echt veel verschil levert dat niet op trouwens.
Over gastmuzikanten gesproken. Er valt een aantrekkelijke mix van bekende muzikanten en jong talent te horen. Zo is daar de ex-Knight Area frontman Mark Smit die met zijn intense stem alle leadzang verzorgt. Daarnaast is in vier nummers de gitaarvirtuositeit van Mark Bogert te horen. Verder worden alle gastrollen vertolkt door jong talent en het siert Broers en Klazinga dat ze deze muzikanten een platform hebben geboden.
Albums als deze, waarop een ander soort teamgeest de ronde doet dan dat bij bands het geval is, willen nogal eens overdadig zijn. Dankzij de ervaring van Klazinga en de kunde van Broers is “Burdens Of The Mind” compositorisch fraai gestroomlijnd. De variatie in thema’s en tempo laat aan niets te wensen over. Het is zogezegd 12 shades of neoprog. Opener Forever Alone zet je met z’n bombast en z’n samenzang direct op scherp. De meesterlijke gitaarsolo van Mark Bogert die hier opdoemt maakt nieuwsgierig naar de rest van het album. Het daaropvolgende Now That You’re Gone is een magnifieke powerballad, mooi gedragen en wederom met subliem gitaarspel ditmaal van Slava Syurin.
In Emerald Eyes valt te horen hoe vleugel, cello, zang en later elektrische gitaar samen een eigenzinnig stukje klassiek neerzetten. Dat alles geweldig in elkaar zit blijkt wel uit het Kaipa-achtige Who Do We Think We Are waar het barokke orgel overuren draait. Ondertussen klinkt er constant een fijne melodie en laat men het nergens afweten.
Een erg sterke compositie is Year Without A Summer waar Mark Smit zingt over een vulkaanuitbarsting in Indonesië anno 1815. Het nummer heeft een bijzonder emotionele tekst waarbij Smit op de toppen van z’n tenen moet gaan staan om alle hoge noten te halen. In het kader van de variatie kan het vlotte Hold On nog net door de beugel. Een erg gave toetsen- en gitaarsolo zijn hier de reddende engel.
Het tien minuten durende titelnummer heeft zowel aan het begin als aan het eind een stukje lounge. Dat is aardig, maar waar het proghart echt sneller van gaat slaan is dat lange instrumentale tussenstuk. Terwijl je gevoelscentrum eigenlijk al murw gemaakt is, dient het instrumentale Karakas zich aan. Dit nummer is een tribute aan Johan Sebastiaan Bach en Keith Emerson. Het weelderige toetsenspel vliegt je om de oren en ondertussen komt er, net als in Year Without A Summer, een lekker stukje Bach voorbij.
Het album sluit af met het stemmige The End Of The Beginning waarin een stemfragment van Winston Churchill de deur daadwerkelijk dicht doet.
“Burdens Of The Mind” is een geweldig album, vol muzikaliteit en liefde voor de noot. Wiskundigen die de schijf beluisteren, zitten met hun handen in het haar. 1 + 1 = namelijk veel meer dan 2.
© Dick van der Heijde 2022