2004 (Snapper Music)
Binnen de muziek worden de meeste samenwerkingsverbanden aangegaan voor slechts een eenmalig album. Er zijn natuurlijk uitzonderingen zoals Clive Nolan en Oliver Wakeman die al drie keer tezamen een cd hebben gemaakt. Wat dat betreft spannen Steven Wilson en de aanvankelijk in het Westen zo goed als onbekende Israëliër Aviv Geffen onder de naam Blackfield echt de kroon. De verrichtingen van beide multi-instrumentalisten hebben geleid tot zes studioalbums en een liveplaat. De combinatie van de naamsbekendheid van Wilson met de juist relatief onbekende Geffen leverde een spanningsveld op dat in 2004 het debuutalbum direct interessant maakte.
Wel moet gezegd worden dat Geffen in eigen land enorm populair is. Hij heeft al heel wat albums op zijn naam staan en de concerten die hij geeft worden druk bezocht. In het begin van deze eeuw had hij Wilson uitgenodigd om een keer te komen en de rest is geschiedenis.
In de periode 2001-2003 wordt het materiaal voor het titelloze debuut opgenomen. In 2004 verschijnt het album, eerst nog alleen in Israël maar een half jaar later mag dankzij Snapper Music heel de wereld van het album plus een bonus-cd genieten. De tien nummers van het reguliere album zijn stuk voor stuk te omschrijven als rustige progpop met veel melodie en melancholie. Wat dat rustige betreft: twee keer kent de muziek een paar heftigere riffs die goed passen in het bandgeluid. Zo kent opener Open Mind heerlijke Oosterse riffs die het psychedelische landschap van akoestische gitaren en stemmige strijkers aangenaam doorklieven. Het nummer wordt uitstekend door Gavin Harrison gedrumd. Hij is één van de drie slagwerkers die het Blackfieldduo op het album van dienst is. Ook Jeremy Kaplan en Chris Maitland zijn van de partij met hun stokjes. Wat een weelde, wat een smaak.
De andere passage met kracht vinden we terug aan het eind van Cloudy Now, een nummer dat grotendeels bedwelmend rustig van aard is maar na enkele seconden pauze ontaard in woede en frustratie. Al jaren hiervoor nam Geffen het nummer op ten behoeve van één van z’n albums. Een livevideo van destijds valt te zien op YouTube en hier natuurlijk.
De best dekkende omschrijving van het album is toch dat de muziek heen en weer schommelt tussen dromerige ballads en mid-tempo progpop met een psychedelische artrock uitstraling. Tot de eerste categorie behoren zonder meer het broeierige Glow, het prachtig in de strijkers gezette pianoliedje Lullaby en het landerige Summer dat opvalt vanwege z’n gitaarsolo. Nummers als Blackfield en Pain daarentegen zijn de meest pakkende van de schijf en ook Scars met z’n bijzondere ontstaansgeschiedenis weet je vast te grijpen. Scars is namelijk een nummer dat al eerder op een album van Geffen stond en op de zang na in z’n geheel getransporteerd is. De laatste twee nummers breien een fijn eind aan dit fantastische album. The Hole In Me doet dat omdat er lustig met 5/4 en 6/8ste maatsoorten wordt gestoeid zonder dat het gekunsteld over komt. Hello is de ultieme hekkensluiter, al doet de titel anders vermoeden. Het nummer geeft een mooie aanleiding om de vele samenzang op het album te roemen. Het is vooral dat de stemmen van Geffen en Wilson blenden als de drankjes in een perfecte cocktail.
Het album duurt slechts 37 minuten en dat is een beetje kort. De bijgeleverde bonus-cd is dan ook een aardige aanvulling daarop. Dit schijfje bevat twee nieuwe tracks, een live-opname en een multi-mediagedeelte. De eerste twee nummers, Perfect World en Where Is My Love?, zijn recht toe, recht aan Blackfield en niet al te verheffend. Een live-uitvoering van Cloudy Now daarentegen is per definitie oké, zo ook deze. Deze bonus-cd is leuk voor de heb, meer niet. Hij doet je beseffen dat je even daarvoor puur goud in handen had.
© Dick van der Heijde 2023