I M
Op 20 november 2021 overleed zanger, fluitist David Longdon aan de gevolgen van een fataal ongeluk. Bij deze wil ik namens iedereen die bij progenrock betrokken is m’n deelneming betuigen aan zijn familie en vrienden.
De recensie van “Folklore” zoals die hieronder valt te lezen, schreef ik al enkele weken voor zijn overlijden. Het is min of meer een tribute aan hoe geweldig ik hem vond.
Thanx David.
Big Big Train – Folklore
2016 (English Electric Recordings)
I am a messenger: I speak with integrity, truth, love and light.
Deze wat heimelijk uitgesproken zin zit tegen het eind van de energieke opener van dit album, de titeltrack Folklore. Daarmee geeft de zin eigenlijk de indeling van het werkstuk aan, een inleiding en acht verhalen. De teksten van de nummers zijn werkelijk prachtig. Elk schrijfsel heeft een typisch Engelse uitstraling. Noem het melancholie, het zijn stuk voor stuk warme woorden die een broeierige gloed tot stand brengen.
Muzikaal wordt alles schitterend ondersteund door briljante arrangementen. Naast de band zelf hoor je fraaie brassband-achtige blazers op instrumenten als euphonium en French horn. Ook is er een strijkerssectie aanwezig waardoor er maar liefst zestien muzikanten van de partij zijn om de pracht van “Folklore” tot uiting te brengen.
Het is echt ongelofelijk om te constateren dat Big Big Train vanaf de jaren 90 uitgegroeid is van een redelijk stel muzikanten tot een topband met een hoofdletter T. Met het aantrekken in 2009 van David Longdon als zanger heeft de band zichzelf een enorme dienst bewezen. Wat hij op “Folklore” laat horen behoort tot het ultieme dat er in de prog bestaat tenminste als je houdt van zangers als Peter Gabriel, Phil Collins en Marc Atkinson. Hij is altijd in control en dat terwijl de expressies constant aanwezig zijn. Daarnaast verrijkt hij de muziek met onder meer fijn spel op de dwarsfluit.
Een andere gigant is drummer Nick D’Virgilio, de man die souplesse, subtiliteit en trefzekerheid weet te vermengen tot heerlijke ritmes. Samen met bassist Greg Spawton legt hij een uitstekend fundament aan waarop de weelderige gitaren van o.a. Dave Gregory en Rikard Sjöblom lekker hun gang kunnen gaan evenals de dito toetsen van o.a. Danny Manners en diezelfde Sjöblom. Opvallend hier is dat de toetsen veelal orgelklanken voortbrengen. Om het geheel af te maken is er de sierlijke viool van Rachel Hall die de folky kant van deze Genesis en Jethro Tull-achtige muziek keurig uitkerft.
Het is allemaal erg smaakvol gedaan. Het moeilijke van de muziek zit hem dan ook niet zozeer in de technische vaardigheden ondanks dat deze er onmiskenbaar wel zijn, maar in het neerzetten van de juiste sfeer. De bandleden van Big Big Train weten exact welk effect welk akkoord heeft, welke kleur de klanken moeten hebben, hoe de ritmes moeten lopen, de harmonieën, de expressies, de solo’s en nog veel meer. Op “Folklore” is het allemaal in volle glorie te beluisteren.
Het hartverwarmende openingsnummer nodigt je vanaf het bloedstollend mooie orkestrale intro uit om het album aandachtig tot je te nemen. Een aanstekelijk drumritme met uitbundige zang van afwisselend Longdon en D’Virgillio geven je het goede gevoel dat deze met folk doordrenkte song verdient, evenals dat de wulpse gitaarinvullingen dat doen.
We zijn er klaar voor. London Plane gaat van start met akoestische gitaar en in combinatie met de bronstige zang heeft dit absoluut raakvlakken met het oude Genesis. Het ontaardt uiteindelijk met het grootste gemak in een stuk wervelende prog a la Yes. Het daaropvolgende Along The Ridgeway is ook een beauty dat perfect in de lijn van het album past. Opmerkelijk is dat dit nummer een twist krijgt richting jazz. Het nummer gaat naadloos over in Salisbury Giant dat grotendeels instrumentaal is.
Het album is tot dan toe enorm goed maar vanaf The Transit Of Venus Across The Sun wordt het echt briljant. Het gaat van start met prachtige pastorale blazers waarna het nummer verder kabbelend verloopt. De band weet hier diep door te dringen in de ziel van de luisteraar. Het wordt helemaal indrukwekkend als men er een ritmisch stuk en een bevlogen gitaarsolo aan toevoegt. Met Wassail en Winkie brengt de band twee dampende nummers naar voren. Het eerder al op single verschenen Wassail heeft een pakkende zanglijn die omlijst wordt door flitsende orgelklanken. Winkie vertelt het verhaal van een duif die tijdens de 2e wereldoorlog een heldenrol vertolkt. Het zit verpakt in een vurig Jethro Tull getint nummer. Met het meer dan twaalf en halve minuut durende Brooklands klimt Big Big Train al zwierend en maten tellend naar z’n hoogtepunt. Wat een machtig mooi nummer. De ballade Telling The Bees sluit het album af. Smile, smile, smile.
I’m a lucky man.
© Dick van der Heijde 2022