Dat de Noorse progband Airbag qua geluid bijzonder zwaar leunt op dat van Pink Floyd, staat al sinds hun debuutalbum “Identity” uit 2009 met koeienletters op hun ID-kaart geschreven. Correctie: eigenlijk is dat al een paar jaar eerder het geval aangezien “Identity” samengesteld is uit eerdere ep’s van de band. Het grootste verwantschap zit hem in het gitaarspel van Bjørn Riis dat doordrenkt is met een heerlijk Gilmour-DNA. Ook de combinatie met het sfeervolle toetsenwerk van Jørgen Hagen laat aan duidelijkheid niets te wensen over en niemand zal bij het aanhoren van al die hammond- en mellotronklanken het in z’n hoofd halen er kritiek op te hebben. Dat komt omdat er zoveel muzikaliteit in hun muziek zit.
Airbag doet z’n ding in dromerige sferen a la Gazpacho, No Man, het latere Marillion, Blackfield, No Sound en Porcupine Tree, maar er zit ook veel melancholie in hun muziek zoals we dat kennen van alternatieve bands als Radiohead en vooral Saybia. De vergelijking met die laatste is snel gemaakt aangezien de stem van Asle Tostrup met z’n lange uithalen als twee druppels water lijkt op die van Saybia-frontman Søren Huss. Dit gezegd hebbende moet vooral niet gedacht worden dat Airbag geen eigen identiteit heeft, dat hebben ze wel degelijk. Er zijn wel meer hondjes die Fikkie heten.
“Identity” bevat dus het materiaal van de eerder digitaal verschenen ep’s. Het is toch knap dat de acht nummers samen een consistent geheel vormen. Het album opent met Prelude waar het soundscapes troef is. Het relaxte nummer is met z’n warme toetsenspel een lekker voorproefje op wat komen gaat. Het daaropvolgende No Escape is een prima nummer met een opmerkelijk geproduceerd einde. De zes die daarna komen echter zijn stuk voor stuk briljant. Ze laten een prachtige mengeling horen van uiterst melodieuze gitaarinvullingen en solo’s gecombineerd met diverse smaakmakers. Zo zijn daar rollende orgelklanken, statige strings, monumentale mellotronakkoorden, dampende pianoaanslagen, opzwepende slagjes van de akoestische gitaar, diepe bassen, industrieel vormgegeven drumritmes en heel veel aangrijpende zang en samenzang van het pakkende soort. We kunnen inmiddels het oosten niet meer van het westen onderscheiden.
Airbag is vooral een band die het moet hebben van subtiel spel, hetgeen goed naar voren komt in het gitaar-toetsenmoment van het prachtige Safe Like You. Erg sterk zijn ook de solo’s in Steal My Soul en Sounds That I Hear waar het kippenvel dermatologisch enge proporties aanneemt.
Toch is naar mijn idee het beste nummer van het album een gewoon liedje. Colours is zo onbeschrijflijk mooi. Het maakt deze cd tot een prachtige parel, want dat is “Identity” en dat mag Airbag op z’n ID- kaart bijschrijven.
© Dick van der Heijde 2022