2006 (InsideOut Music)
Het Zweedse A.C.T is met z’n sprankelende artrock een band naar m’n hart. Ooit bestempelde ik het vijftal als een stel jonge honden en zo ben ik de band altijd blijven zien, ongeacht leeftijd of beharing. Luisterend naar “Silence” uit 2006, hun vierde studioalbum, hoor ik zoveel positiefs, daar moet ik over vertellen.
Wat betreft hun stijl: de artrock van de band hangt in neo-progressieve sferen en is doorspekt met pakkende hardrockriffs. Er is veel ruimte voor de aandoenlijke hoge zang en ook de brede koortjes banen zich veelvuldig een weg naar de luisteraar. Het toetsenspel heeft altijd wel iets frivools in zich en het is dan ook bijzonder dat de band waar dan ook opgewekt en melancholisch tegelijk klinkt.
De bezetting van de band is door de jaren heen nagenoeg hetzelfde gebleven, slechts enkele wijzigingen ten aanzien van de drummer vonden plaats. Het gevolg is dat er een hecht collectief te horen valt en niet alleen qua samenspel, ook de composities en arrangementen zijn solide in elkaar gezet. Het album telt 19 tracks en dat lijkt meer dan het is. Zo zijn de eerste tien nummers allen lekker bondig en songmatig, terwijl de negen tracks daarna onderdeel zijn van de epic Consequences. Gaandeweg het album komt er een heleboel virtuositeit naar boven.
Toch wil het hebben van een briljante speeltechniek niet automatisch zeggen dat de composities dik oké zijn. Nou, die vlieger gaat mooi niet op voor A.C.T waar uitstekend spel en een compositorische rijkdom op welk vlak dan ook constant door de kamer vliegen. Het album is een snoeppot vol variatie. Tik ‘m aan ouwe.
Om te beginnen gaat het vizier eerst op de losse nummers. Opener Truth Is Pain is een uitbundige track met een korte gitaarsolo, een flitsende start. Puppeteers is het meest pakkende nummer van het album, voortgestuwd door strakke drums en getooid met een fraaie zanglijn die rondom in de gloedvolle koortjes is gezet. Met de gedragen mid-tempo song This Wonderful World levert A.C.T een van de mooiste liedjes af die ik ken. Het is uniek in stijl met z’n bombardon-ritme. In Out Of Ideas komt de band met een reggae-getint stuk en hoewel ik 0,0 met dat genre heb weet men me toch te boeien. Het is ongelooflijk met welk gemak de band van passage naar passage hopt. Zo zit je ineens in de jaren 80, mooi baswerk, typische toetsenpingels en een jazzy gitaarsolo. Hope begint met een staccato riff richting progmetal. Hoe briljant? De solo komt met z’n fraaie samenwerking tussen gitaar en toetsen ook uit een geniale geest. Een van mijn favoriete tracks op het album is No Longer Touching Ground, simpelweg omdat de zangmelodie me zo aanspreekt. Ik heb wat met die expressieve hoogzangers. De vergelijking met Robby Valentine is dan ook nauwelijks te onderdrukken. En zeg je Robby Valentine dan is de naam Freddie Mercury ook snel gevallen. Het laatste van de losse nummers zou dan ook niet misstaan hebben op een oude Queenplaat.
Over naar de epic. Hoewel Consequences met z’n negen subtracks 22:39 duurt, is het toch meer een geheel dan dat het in eerste instantie overkomt. Fragmentarisch is het wel, maar dat hoort gewoon bij A.C.T, niet mouwen. Oké, de band zet je al direct op het verkeerde been met het prachtige thema van de epic. Dit is toch gewoon All Out Of Love van Air Supply? Maakt niet uit. Het thema wordt afgelost door een aardig stuk progmetal waarna er onder de naam Introduction een rustig stuk volgt. M’n Ying en Yang hangen nu aan het plafond maar we blijven lachen. Daarna is het allemaal geweldig met als kers op de taart een herhaling van het beginthema waaroverheen een juweel van een gitaarsolo is gedrapeerd.
Het album bevat ook nog een multimedia gedeelte dat ik niet kan, niet wil en niet hoef te bekijken. Ik heb genoeg aan de muziek zelf op “Silence”.
© Dick van der Heijde 2023