2010 (Progress Records)
Onder de eenvoudige naam Chris komt in 2010 het tweede album van de jonge multi-instrumentalist Christiaan Bruin uit, “Making Sense” genaamd. De betekenis van de albumtitel verschilt nogal per zin, afhankelijk van de context waarin je het gebruikt. Making sense kan slaan op iets zinvols maar ook op iets dat begrijpelijk of logisch is. Nou, laat me er dit over zeggen: ik vind het volstrekt ónlogisch dat iemand van 22 jaar in z’n uppie zo’n goed album heeft gemaakt.
De afgelopen jaren is de aan het conservatorium afgestudeerde Chris uitgegroeid tot een gerenommeerd drummer, alleskunner en producer. Ten tijde van het realiseren van het hier besproken album zit hij nog midden in z’n opleiding en is het gerechtvaardigd hem een talent te noemen. Toch is dat nogal zwak uitgedrukt, beter is het om te spreken van een genie in de dop.
Christiaan Bruin moet een makkelijke leerling zijn geweest, want hij heeft het absorptievermogen van een soepel spons. Ook weet hij constructief om te gaan met opbouwende kritiek gezien de enorme progressie die hij heeft geboekt ten opzichte van z’n debuutalbum “A Glimpse Inside” uit 2009. Zo klinkt de muziek op “Making Sense” heel wat dynamischer en ook de zang staat als een huis. Een belangrijke verandering is gemaakt in de structuur van zowel de nummers als van het geheel. Dankbaar kun je een complexiteit souperen die vol zit met symfonische lekkernijen. De mellotronklanken zijn veelvuldig aanwezig en het volle leadgitaargeluid richting Mike Holmes van IQ is maar al te vaak de kers op de taart. Ook het sprankelende pianospel is een lust voor het oor, eigenlijk komt er geen enkel zwak thema uit z’n pen. Hints naar het goede van z’n debuutalbum zijn uiteraard ook weer aanwezig zoals de breedvoerige samenzang en de Klaatu-achtige sferen compleet met pompende ritmes en ragtime-achtige bedoeningen. Het fijne van Chris is dat hij niet uitblinkt in flitsende escapades, simpelweg omdat zijn prachtige composities dat niet nodig hebben.
Luisterend naar het album zit je ergens in een betoverend parallel universum, tenminste zo voelt het voor mij aan. Ga je mond spoelen van der Heijde, “Making Sense” is gemaakt rondom het aardse concept over de zoektocht naar je eigen identiteit. Tien nummers geven de gedachtewereld van Christiaan Bruin hieromtrent weer. Ik zal er een paar voor je uitlichten.
Het eerste nummer, Resemblance, klinkt wat bedompt. Rustig pianospel en ingetogen zang vormen de voorbode voor een sterk album. Met de daaropvolgende epic Waking From A Dream (het album telt twee van dergelijke nummers die meer dan tien minuten klokken) gaat voor mij een wereld open. Een sprankelend piano-intro gevolgd door stuwende basgitaar zetten het nummer in gang en terwijl je luistert naar een melodieuze gitaarlijn ben je al in de greep van de muziek. Chris weet exact welk effect welke noot heeft en zo weet hij de aandacht steeds vast te houden. Een markant moment is de King Crimson-achtige break waar heftige gitaarakkoorden en volle toetsen over elkaar heen vallen in een maatsoort waar menig telraam radeloos van zou worden. Als deze break voor een tweede keer in het nummer voorkomt volgt een agressief stuk zang waar je van moet houden. Waking From A Dream heeft een prachtige finale waar de gitaar onvervalste IQ-schoonheid heeft. Met een goed geplaatste fade out gaat het nummer de eeuwigheid in. Die andere epic, Fantasy, is zo mogelijk nog mooier. Het nummer, dat in Gotische stijl opent, kent verder hoge zang en heel veel Genesis-achtige orgelklanken. Ook hier horen we weer een mooie fade out. Tevens kent het album vier mid-lange nummers die op hun beurt weer blaken van de interessante passages. Zo is Shades opgebouwd rondom een aanstekelijk jaren 80 toetsenthema en nemen we in Eve Of Destiny een flitsend ritmisch tussenstuk waar, dat je op de Caraïben doet wanen. Het album is eigenlijk een aaneenschakeling van sterke broeders, zelfs de korte nummers maken van mij een denkbeeldige ja-knikker.
“Making Sense” is in mijn beleving een fantastisch werkstuk dat ik nu al nomineer voor album van de eeuw. Eigenlijk is het volstrekt lógisch dat iemand als Christiaan Bruin zo’n geniaal album heeft gemaakt.
© Dick van der Heijde 2022