2014 (Freia Music)
De Utrechtse progband Silhouette maakt muziek die mooier is dan z’n schaduw, althans zo denk ik erover en zeker te weten velen met mij. De meeste van hun albums zijn uitstekend te noemen, maar het hier besproken “Beyond The Seventh Wave” uit 2014 is veel meer dan dat. Wat een subliem meesterwerk is dit vierde album van de band en wat een onmetelijke diepgang legt Silhouette hier aan de dag. Eén en ander vraagt uiteraard om nadere toelichting.
Silhouette houdt zich sinds z’n oprichting in 2005 bezig met prima melodieuze neo-prog vol geweldig toetsenspel van Erik Laan, emotionele hoog aangesneden zang van Brian de Graeve en wederom Erik Laan, stemmige gitaarpartijen en kordate ritmes. Op “Beyond The Seventh Wave” excelleert men werkelijk in alle facetten. Dat heeft alles te maken met het toetreden van gitarist Daniel van der Weijde aangezien zijn spel het bandgeluid op twee manieren een gigantische boost geeft. Allereerst geeft hij met zijn fonkelende solo’s de muziek een heerlijk lyrische uitstraling en tevens komt hij zo af en toe met dynamische kracht richting progmetal. Een ander aspect dat de nodige diepte in de muziek aanbrengt is de integratie van akoestische instrumenten als dwarsfluit, klarinet, viool en cello. Daar komt nog eens bij dat de band zelf regelmatig de eveneens organische klanken van piano en akoestische gitaar in het geheel laat opdoemen. Al deze toevoegingen hebben het bandgeluid op momenten een prachtige klassieke touch gegeven.
Het elf nummers tellende album is opgehangen aan een tot de verbeelding sprekend concept. “Beyond The Seventh Wave” vertelt het verhaal van een man die onschuldig een gevangenisstraf voor het leven uitzit op het zogeheten Duivelseiland. Dat inspiratie hiertoe gevonden is in het boek “Papillon” van Henri Charrière uit 1969 lijkt me duidelijk hoewel het concept ook een bredere strekking heeft. Het album gaat eigenlijk over het verlangen, het hunkeren naar persoonlijke vrijheid en dat thema is voor een ieder invoelbaar. Silhouette is er in ieder geval de band naar dit concept bloemrijk neer te zetten. Laat de vlinders maar vliegen.
Silhouette weet gedurende een uur een boeiende afwisseling te bewerkstelligen van korte en lange nummers, van vocale en instrumentale tracks en van krachtige tot ballad-achtige stukken. Met de eerste twee nummers zit je direct al tot over je oren in de pracht. Prologue is een mooi gedragen stuk met warme toetsenakkoorden. Het gaat over in het bombastische Betrayed dat een aanstekelijk synthesizerthema kent en waar een korte gitaarsolo huis houdt.
Na deze introductie is het de beurt aan de eerste epic van het album. Web Of Lies is een tweeluik waarvan de nummers tezamen bijna dertien minuten klokken. Het eerste deel wordt op tempo gehouden door een Saga-achtige riff. Ondersteund door lekker orgelspel is het een vrijplaats voor allerlei toetsen- en gitaarsolo’s terwijl samenzang en een tempoval de nodige afwisseling bieden. In het tweede deel is de sfeer dankzij een aantal akoestische instrumenten een stuk rustiger, zeker op de drumloze stukken.
De daaropvolgende ballad In Solitary is mijn absolute favoriet en dat heeft veel te maken met de melancholieke zanglijn die er de ronde doet. Ook de sublieme gitaarsolo waar het nummer mee afsluit bezorgt me keer op keer kippenvel.
Met het instrumentale Escape neemt de muziek een grimmige wending hetgeen naar voren komt in een nummer met de heftigheid van Threshold. Prijspakker hier zijn de vele toetsensolo´s richting Clive Nolan van Arena. Dergelijke heftige passages zijn in een aantal nummers te horen en het is deze veelzijdige manier van componeren die het album zo aantrekkelijk maakt. Zo kent het epische Lost Paradise een aantal geweldige maten kracht, naast een overheerlijke solo op de Moog. Devil’s Island is ook een perfect staaltje ‘alles kan bij Silhouette’. We horen hier een mid-tempo song overgaan in haast klassieke muziek die op z’n beurt ondersteund wordt door stevige gitaarpartijen. Het uitbundige titelnummer klinkt nogal concluderend, toch is het nog niet de finale. Opvallend hier is het knallende baswerk al wordt niet helemaal duidelijk wie de snaren laat kletteren. De oorspronkelijke bassist Gerrit-Jan Bloemink is namelijk halverwege het opnameproces uitgestapt waardoor Erik Laan en Jurjen Bergsma de klus hebben voltooid. Samen met het dynamische drumwerk van Ron van Nieuwenhuijzen die nieuw is in de line-up heb je dan ook een heerlijke ritmesectie. Het album sluit af met het stemmige Wings To Fly dat terug verwijst naar de Prologue.
Tja en dan de slotconclusie. Laat me het album in drie woorden samenvatten: neo-prog, kwaliteit en vlinders.
© Dick van der Heijde 2022