2004 (Ridge Columbia)
De Schotse band Runrig wist met z’n altijd dampende Keltische rock een live reputatie op te bouwen om u tegen te zeggen. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat het binnen hun discografie wemelt van de live albums. Een hele fraaie is het hier besproken “Day Of Days” uit 2004 met daarop de registratie van het concert dat de band gaf naar aanleiding van hun 30ste verjaardag. Het was een hele happening die avond van 23 augustus 2003 toen Runrig in de openlucht van Stirling Castle samen met hun massaal aanwezige fans de dag der dagen beleefde.
De registratie is zowel op cd als op dvd verkrijgbaar, waarbij opgemerkt dient te worden dat beide geluidsdragers een meerwaarde ten opzichte van elkaar hebben. In het geval van de cd zijn dat drie akoestische bonustracks, de dvd laat acht nummers meer zien en er zijn uiteraard de nodige features aanwezig. Ik zou zeggen dat het winkelmandje beslist niet vies is van beide items.
De band, die destijds opgericht werd door onder meer de broers Rory en Calum MacDonald, brengt een representatieve dwarsdoorsnede van dat waar Runrig al jaren voor staat. Met verve spelen de twee op respectievelijk basgitaar en percussie. De broers zijn op het moment van het verjaardagsconcert al 30 jaar aan boord, terwijl gitarist Malcolm Jones al 25 jaar van de partij is en drummer Iain Bayne al 23 jaar. Zanger Bruce Guthro daarentegen voorziet Runrig pas enkele jaren van vocalen en toetsenist Brian Hurren is tamelijk nieuw bij de band. Dat men als een geoliede machine door de nummers gaat is dan ook logisch en zonder meer zalig. Het materiaal heeft een enorm adrenalinegehalte en ook op de cd, waarop het aantal nummers is teruggebracht tot 12, blijft het bloed, zweet en kippenvel-karakter van het geheel in tact.
Het concert gaat prachtig van start met het oudje Going Home dat in een sfeervol soundscape-achtig arrangement klinkt. Vervolgens komt Runrig met twee dynamische tracks die de sound van de band perfect illustreren, Hearthammer en Protect And Survive. Kenmerkend voor het bandgeluid is de vele samenzang maar vooral de knallende ritmes zijn typerend. Er gaat in de meer volle nummers eigenlijk geen byte voorbij waar het niet daverend is. Het pakt wat dat betreft ook goed uit dat de gitaar lekker doorrockt richting U2 en Big Country.
Waar de band m’n ziel echt mee heeft geraakt is die geweldige manier van componeren. Hoewel alle nummers kunnen bogen op een creatieve pen, is Hearts Of Olden Glory gewoonweg buitenaards. Het heeft de allure van een traditional die ontsproten is aan een geniale geest. Ook de invullingen zijn subliem, met name de gitaarsolo fonkelt en het stuk met het zingende publiek is kippenvel all over the place. Het kabbelende Proterra komt ook erg sterk naar voren. Het nummer heeft een klank die te omschrijven valt als pastoraal opgewekt. Er zijn fraaie gastrollen van Paul Mounsey op piano en Duncan Chisholm op elektrische viool, toch is het Runrig zelf die het nummer z’n glans geeft. De altijd integer zingende Bruce Guthro maakt het nummer met zijn sympathieke geluid helemaal af. Wat ik dan weer wel vreemd vind is dat hij in de aankondigingen net zo schor klinkt als een dartspresentator die z’n tiende 180-er aankondigt maar als zanger daarentegen gewoon goed bij stem is.
In het vlotte Running To The Light laat Guthro de leadzang trouwens over aan bassist Rory MacDonald die ook een prima stem heeft. MacDonald is gedurende het gehele optreden in de weer met achtergrondzang en af en toe doet hij een stukje lead. In Running To The Light doet hij het dus helemaal alleen en ook in Faileas Air An Airigh doet hij de leadzang, simpelweg omdat Guthro als Canadees het Gaelic niet machtig is. Het reguliere album sluit af met het prachtige Book Of Golden Stories, een ingetogen liedje dat gebracht wordt met akoestische gitaar, accordeon en heel veel samenzang. Vooral de hoge soulvolle stem van toetsenist Brian Hurren is een genot om te horen.
Het gedeelte met de bonustracks duurt nog geen twaalf minuten. De drie nummers die daarin voorbij komen zijn allen afkomstig van het prachtige “Proterra”-album. Het akoestische jasje dat ze aan hebben staat ze goed. Het vlotte Day Of Days heeft een opzwepend karakter, de folky zwier van All The Miles is onvervalste country en A Rèiteach is een sterke Gaelic-song.
Dat Runrig een gedreven band was maakt “Day Of Days” goed duidelijk. Het is typisch dat een band met een dergelijk laag proggehalte de nodige progheads weet aan te spreken. Toch is het zo.
© Dick van der Heijde 2022