2022 (eigen beheer)
Als liefhebber van modeltreintjes komt het de Franse gitarist, multi-instrumentalist Gabriel Keller natuurlijk goed uit dat er op z’n debuutalbum “Clair Obscur”, een nummer staat dat over een trein gaat. Zo vanzelfsprekend is dat namelijk niet aangezien Keller qua songwriting nauw heeft samengewerkt met allerlei andere muzikanten. Voor het schrijven van de teksten heeft hij zelfs in z´n geheel een beroep gedaan op welke dame welk nummer zingt. Het is een expressief gebeuren.
Het album is sowieso een zaak van hart en ziel. Keller is een moedige strijder die het aan heeft gedurfd om op het album twee verschillende kanten van z’n smaak te etaleren. Daar waar velen bij het maken van een album lopen te stoeien met de cohesie van het geheel, komt Keller eerst met vijf lichte nummers met invloeden van The Beatles en Pink Floyd om vervolgens met een paar donkere nummers richting Porcupine Tree en Opeth te komen. Niet alleen de muziek laat deze tweedeling zien, ook de albumtitel en een publiciteitsfoto waarop Keller samen met zichzelf staat afgebeeld, tonen deze gezonde schizofrenie. Voor sommigen zal het of of zijn, voor de omnivoren onder ons zijn het echter bijna allemaal smakelijke hapjes.
Een akoestische gitaar opent het album. Tumulte ontwikkelt zich als een pakkende mid-tempo rocksong van instrumentale signatuur met fraai gitaarspel van gastspeler Charlie Henry wiens verrichtingen enigszins aan Joe Satriani doen denken. De manier waarop dit nummer met cello en koor gearrangeerd is verraadt een smaakvolle visie en dat biedt hoop.
In de daaropvolgende drie nummers laat zangeres Emi B van zich horen. Zij heeft een aangename stem die zo recht is als een speer. Ze komt goed naar voren in het door een strijkerskwartet opgesierde Time, maar ze haalt toch echt de meeste punten binnen met haar zang in het zwierige All About Eve-achtige Train To Resolution. Als dan een fonkelende solo van Charlie Henry het nummer afsluit krijg je een goed gevoel van de muziek en het is dan ook jammer dat Open Arms en het door Charlotte Gagnor in het Frans gezongen Melancholia hooguit redelijk zijn te noemen.
Met het bombastische Sonate Au Clair Obscur herpakken Keller en consorten zich. Dit instrumentale nummer is de gamechanger die leidt tot drie prima metalsongs. Met name het slepende Nothing Human is wervelknarsend lekker. Opmerkelijk is dat Keller z’n muziek live met een akoestisch trio presenteert. Op YouTube staat een uitvoering van Nothing Human waar je in plaats van de heavy klanken een gonzende cello, een akoestische gitaar en theatrale zang hoort. Het doet maar weer eens beseffen welk een bijzonder muzikant Keller is, want ook als je z’n metalsongs geheel uitkleedt houd je nog steeds een goed liedje over. Luisterend naar Out Of My Life valt eens temeer op dat de combinatie van donkere metal en expressieve theatrale zang het ´unique sellingpoint´ is van de muziek. Like it or not, in Honey gaat men nog een stapje verder. Nou, ik vind het prima.
Met het kalme Accalmie sluit het album af. Rustige beroeringen op de akoestische gitaar geven stof tot nadenken. Doe dat maar.
© Dick van der Heijde 2022