1981 (heruitgave 1992 Musea)
Het naar een aardappelras vernoemde Kerrs Pink is een Noorse band die al sinds 1973 in de weer is met een mengeling van Scandinavische folklore en progressieve rockmuziek. Dat de band te maken heeft gehad met de nodige bezettingswisselingen lijkt me logisch. Dat er in de huidige line-up niemand van weleer terug te vinden is, mag jammer heten. De band van destijds was namelijk erg lekker bezig. Aanvankelijk waren hun eerste twee albums uitsluitend in Noorwegen verkrijgbaar totdat het Franse Musea in 1992 een heruitgave van hun “Mellom Oss”-album uit 1981 uitbracht.
Deze flink uitgebreide versie is één en al weldaad. Allereerst zijn zes van de zeven nummers die het oorspronkelijke “Mellom Oss” rijk is opnieuw opgenomen en het zevende, de 17 minuten durende epic Mens Tiden Forgar, staat geremixt op deze heruitgave. Ook zijn er maar liefst zes bonustracks aanwezig en ze klinken allemaal uitstekend. Sterker nog: ze doen eigenlijk niet onder voor het andere materiaal.
Het album kent van A tot Z heerlijk gitaarwerk, uitbundig, virtuoos en Camel-achtig melodisch. Als daarnaast het Hammondorgel (of welk vintage-toetseninstrument dan ook) z’n faam waarmaakt, zijn alle rapen gaar. Kerrs Pink weet z’n muziek een bepaalde aanstekelijkheid mee te geven die absoluut onderscheidend is. Luister wat dat betreft even naar het openende titelnummer dat een charmeoffensief pur sang is. De muziek van Kerrs Pink heeft af en toe iets joligs zoals dat in Tröstevise te horen is. Het nummer klinkt als het lijflied van een Duits bierbrouwersgilde, nichtwahr? Een sterke passage zit in Östenfor Ord, waar een fraaie dubbele gitaarsolo klinkt. Kerrs Pink is meesterlijk in het aanbrengen van dergelijke smakelijkheden. In de epic Mens Tiden Forgar doet de band het weliswaar wat rustiger aan, in de finale echter pakken de heren zalig uit. Deze heruitgave bevat zoals gezegd fantastisch bonusmateriaal. Het zijn composities die de band in de jaren 70 schreef en veelvuldig live ten uitvoer bracht. Vergis je echter niet, het gaat hier grotendeels om studio-opnames. Lekker hoor, die sprankelende akoestische gitaar in Marius en in Parademarsj For Jubilanter. Ook komt er een samba voorbij, een gedreven repetitie-opname in Santanastijl. Hekkensluiter van dit nostalgische blokje is Fredsmarsjen dat ooit op een obscure Noorse lp verscheen. Het nummer steunt op een leuk gitaarthema al moet gezegd worden dat de laatste paar akkoorden het hem niet zijn.
En dan nog even dit, het strakke hoesontwerp staat in schril contrast met de frivole muziek op de plaat. Wat wel klopt is de titel van het album. “Mellom Oss” betekent namelijk ‘tussen ons’. Zelden heb ik een album gehoord waar de neuzen zo dezelfde kant op wijzen als bij deze Eigenheimers.
© Dick van der Heijde 2021