In 1998 richten vier Argentijnse pubers variërend in leeftijd van 13 tot 15 jaar een schoolband op om covers te gaan spelen van onder andere Pink Floyd en Queen. Een paar jaar later duiken de jongens onder de naam Amagrama de studio in om samen met een gastgitarist een cd op te nemen met uitsluitend eigen materiaal. In 2004 is het dan zover, “Ciclotimia”, de debuut-cd van Amagrama ziet het levenslicht. Ga er maar eens goed voor zitten want wat deze amper 20-jarige jongens hier laten horen getuigt van buitengewoon veel talent.
Door hun onbevangen jeugdigheid is het fijn luisteren naar de voorgeschotelde mengeling van progressieve rock en progmetal. Denk daarbij enigszins richting de Franse band Nemo. Soms is de dadendrang erg groot, dan is er na zeg maar acht maten wel een tempo- of sfeerwisseling. Het is allemaal met raffinement gecomponeerd en uitgevoerd zoals de instrumentale opener Ciclotimia gelijk al laat horen. Dit wervelende toetsengerichte nummer maakt duidelijk dat Amagrama met Agustin Amaya een geweldige klavierridder als boegbeeld heeft. Tevens is gitarist Juan Cruz Sanabria een evenzo fantastische muzikant en ook bassist Javier Martinez en drummer Juan Amaya (de jongere broer van Agustin) passen goed in het plaatje. Sommige thema’s komen in dit titelnummer regelmatig terug hetgeen uiteraard bevorderlijk is voor de coherentie.
Als je de samenhang van het album als geheel bekijkt, merk je al snel dat het een goed gedoseerd op en af gaan van dynamiek is. Je hoeft niet echt hogere wiskunde te hebben gestudeerd om er achter te komen dat de meer stevige nummers meestal op de oneven plaatsen zitten en de meer bedaarde passages op de even. Zo is Vigilia een mooi rustpuntje in Gandalf-stijl. Het korte instrumentaaltje wordt afgelost door het eerste deel van El Vacio, ook instrumentaal, ditmaal met een daverend ritme en wulps toetsenspel met een neo-proggy uitstraling. Het valt in te delen bij de meer robuuste nummers van het album, een bombastisch stuk vol stuwend basspel en dito gitaarriffs. In Tu Eternidad horen we voor het eerst zang. Wat blijkt is dat Agustin Amaya een aangename stem heeft, hoog, hartstochtelijk en melancholiek. Wel klinkt hij met zijn Spaanstalige teksten een beetje kinderlijk al is het niet storend. Verder is het een prima progsong met een uitstekende gitaarsolo tegen het einde.
Deel twee van El Vacio is een duizelingwekkend gebeuren. Het nummer doet me regelmatig denken aan het intro van de track Quantum Leap van de band NO, het samenwerkingsverband tussen Clive Nolan en Martin Orford op de tweede “Si Magazine Compilation Disc”. Het daaropvolgende Todo Lo Que Pueda Ser is gebaseerd op aanstekelijke piano dat naast de omringende partijen van gitaar, basgitaar en drums verder afgemaakt wordt door een lekker orgel en mooie strings. Amagrama gaat uiteraard gewoon verder.
Met de nummers Fabulas De Un Titere, Desierto Humedo en de met fusionakkoorden opgesmukte rocksong La Luz Y El Cristal neemt de band een wat meer gestroomlijnde afslag. Vooral het door gastgitarist Alejandro Graziano geschreven Desierto Humedo valt op vanwege het vele akoestische gitaarspel. Als het reguliere album afsluit met het instrumentale Dislalia brengt Amagrama nog twee van z’n kwaliteiten naar voren, robuuste riffs en een hoop andere uitbundigheid.
Tot slot is er nog een aangename bonustrack. Amagrama komt met een goed uitgevoerde coverversie van een nummer van Crucis, Recluso Artista uit 1976. Het is heerlijk om te horen hoe de warme orgelklanken een ware hommage brengen aan de legendarische status van hun landgenoten.
Het is opmerkelijk te noemen dat “Ciclotimia” nooit meer een opvolger heeft gekregen. Dat het talent dat je hoort op het album daar om vraagt, is nog zwak uitgedrukt. Smeekt is een beter woord.
© Dick van der Heijde 2022