Het in 2018 verschenen “The Tide” is het tweede album van Riversea, het samenwerkingsverband tussen zanger Marc Atkinson en toetsenist Brendan Eyre. In de credits worden naast dit koningskoppel ook bassist David Clements en drummer Alex Cromarty als vast bandlid aangemerkt en waarom eigenlijk niet. Tevens is er een heel leger gastmuzikanten aanwezig om de nodige kersen op de spreekwoordelijke taart te zetten. Dit zijn hoofdzakelijk sologitaristen als Lee Abraham, Paul Cusick en Robin Armstrong, maar ook is er bijvoorbeeld Olivia Sparnenn Josh die de achtergrondzang van het openende titelnummer doet. Er zijn dus heel wat dingen te vertellen over het werkstuk.
Hoe dan ook: het hele stel staat garant voor muziek die je op z’n minst hogeschoolemo mag noemen. “The Tide” is, net als “Out Of An Ancient World” (2012), weer een ware beproeving van je gevoel. De sfeer is ditmaal meer ingetogen, minder uitbundig.
Het begint eigenlijk al bij het hoesje. Iedere keer als ik het prachtige artwork van Ed Unitsky bekijk, denk ik: wat heeft deze kunstenaar de sfeer van de muziek toch treffend in een afbeelding weten te vangen. Het donkerblauwe van de hoes met het melkwitte schijnsel van de maan daardoorheen, sluit perfect aan bij de emotievolle bronstige stem van Atkinson en de heldere piano met de meestal gelaagde toetsenpartijen van broeder Eyre. Ook de vele invullingen van de gastmuzikanten passen naadloos in het plaatje.
De breinen van Riversea hebben qua stijl niet bepaald vooraan gestaan bij het uitdelen van de variatie. Coherentie is hun devies. Als het gaat om duidelijke thema’s en zichzelf onderscheidende zanglijnen is Riversea absoluut heer en meester. Elk nummer op “The Tide” heeft z’n eigen gezicht, we tellen er twaalf.
Na een kort, maar overtuigend gitaarintro gaat het album met het titelnummer van start. De piano klinkt en daar is de zang. Wat is de stem van Atkinson toch geweldig. Ik heb nog nooit iemand negatief over z’n vocalen gehoord en zou z’n kwaliteiten dan ook willen uitroepen tot feitelijkheden. Niet alleen is het zijn stem, ook hetgeen hij ermee creëert heeft het. Luister even naar de eerste minuten van Blasphemy, een nummer dat uiteindelijk ontaardt in een mars-achtig stuk met straffe string accenten in een haast gotische ambiance. Het lome Your Last Day is ook een fraai nummer met z’n lekkere toetsensolo. Op dat moment is het album goed op dreef en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat er zich een hoogtepunt aandient. Strange Land is werkelijk prachtig. Terwijl de akoestische gitaar voortstuwt, zingt Marc Atkinson over de vluchtelingenproblematiek. Dat het nummer nogal weet te raken is op z’n minst een understatement en dan heb ik het nog niet eens gehad over die heerlijke gitaarsolo van Simon Godfrey. Goodbye My Friend is ook zo’n aangrijpende aangelegenheid. De strekking ervan laat zich raden, maar dat maakt niet uit. De aankleding is wederom erg mooi met een fraai toetsenmoment als eerbetoon. Met het opmerkelijke To Those Who Are Left Behind geeft men een stemmig vervolg aan het voorafgaande nummer. Hier zijn het de pastorale piano en de droeve zang die de ruimte vullen. Na Uprising sluit het album af met een reprise van het openende titelnummer waarmee de cirkel rond is.
“The Tide” is een mooi album dat bij elke draaibeurt beter wordt. Ik ken maar weinig cd’s die zoveel ontzag inboezemen. Machtig wat een pracht.
© Dick van der Heijde 2021