2022 (Shaded Moon Entertainment)
Beter één Jadis in de hand dan tien in de lucht. Kent u die uitdrukking? Nee? Houden zo, het is namelijk klinkklare onzin. Elke band heeft bestaansrecht aangezien er altijd sprake is van een intrinsieke eigenheid. De Groningse progband Galaxy bewijst dat in alle toonaarden met het hier besproken “Runaway Men”.
Allereerst de geschiedenis van de band, deze maakt een heleboel duidelijk. Beide bands zijn tijdsgenoten met de jaren 90 als hun hoogtijdagen. In het geval van Jadis betekent dat een paar prachtige cd’s, Galaxy moet het doen met een handjevol cassettebandjes, een mini-cd en een ambitieus in 1997 opgenomen album dat nooit werd uitgebracht. Nadien is de band in rook opgegaan en ging een ieder z’n eigen weg.
Als 25 jaar later David van Hartingsveldt van Shaded Moon Entertainment enkele ruwe mixen van het nooit verschenen album hoort, besluit hij het alsnog uit te brengen. Dat was nog niet zomaar gedaan aangezien de banden overal en nergens lagen. Bovendien was alle materiaal nog ongemixt maar men heeft het voor elkaar gekregen en op 27 mei 2022 ligt “Runaway Men” als CD en LP in de schappen.
Na een eerste luistersessie kon ik echter niet heen om enkele duidelijk aanwezige overeenkomsten. Zo wordt bij zowel Jadis als Galaxy de muziek regelmatig aangejaagd door een tingelend toetsenthema waarbij de ritmesectie zeker niet staat te suffen. Een andere gelijkenis zit hem in de zang, dezelfde emoties, hetzelfde timbre. Het enige dat naar mijn idee afwijkt is het gitaarspel dat met z’n soms stevige geluid eerder aan bands als Saga, Rush en Kansas uit die tijd doet denken. Al met al zit de genietbaarheid van “Runaway Men” in een compact Jadis-achtig bandgeluid met pittiger gitaarwerk, acht nummers waar het enthousiasme vanaf druipt.
De grootste troef van de band is die geweldige zanger, ene Bart Schwertmann. Je zou hem kunnen kennen aangezien hij in 1999 de soundmixshow won met een liedje uit de musical Jesus Christ Superstar, de kans is echter groter dat je hem kent als leadzanger van Kayak, want dat is hij sinds 2018. Schwertmann heeft de perfecte balans in z’n stem tussen theatraliteit en rock, iets dat je op “Runaway Men” al goed kan horen. Bovendien is hij een uitstekend bassist zoals eigenlijk heel de band uit bekwame muzikanten bestaat.
Schiet mij maar lek, Galaxy moet enorm de gunfactor hebben. Mij zogen ze direct het album in met het aanstekelijke Answers waar een onregelmatig ritme en een lekkere riff huis houden. Sterke gitaarlijnen, buitengewoon fraaie zang en een flitsende toetsensolo maken het nummer perfect af. In de daaropvolgende nummers Look Into My Eyes en Never The Same is het van hetzelfde laken een pak. Lekkere orgelakkoorden en een vleugje AOR houden je bij de les. In Her Head is dan weer een wat meer ingetogen nummer en vervolgens komt men met het uitbundige Lady Of Fire, één van m’n persoonlijke favorieten. Het doet mede door de theatrale zang veel denken aan de Amerikaanse band Ten Jinn, dit op een prettige manier. Wat ik bedoel is dat je met teveel pathos in je stem nogal aanstelliger overkomt en dat is juist het laatste dat ik van Schwertmann wil beweren. Talk To Me is de single van het album, pakkende metal met veel melodie. Gallery Play is een instrumentaaltje, een beheerste song vol uitstekende solo’s en samenspel. Het is een nummer dat z’n naam eer aandoet. Als het album afsluit met het gedragen Runaway Man moet je concluderen dat Galaxy heel veel goeds en nagenoeg niks matigs heeft laten horen.
Het is een geweldige zet geweest om het album 25 jaar na dato alsnog uit te brengen. Liefhebbers van krachtige neo-prog, doe er je voordeel mee.
© Dick van der Heijde 2022