2022 (Quadrifonic)
Voor de 22ste keer sinds 2002 weet de Franse zanger/gitarist Jean-Pierre Louveton de proggemeenschap te verblijden met een attractief album. Al eerder deed hij dat met de bands Nemo en Wolfspring, terwijl hij ondertussen (en vooral daarna) z’n markante stijl de vrije loop laat in z’n soloproject JPL. Ik heb in m’n progwereldtijd al heel veel cd’s van de man mogen recenseren en hij geeft me altijd inspiratie, simpelweg door zichzelf nooit te herhalen. Dat is ook bijna onmogelijk aangezien hij met z’n karakteristieke spel zo ongeveer tout le monde aanraakt. Louveton houdt van progrock die dan weer sprankelt als een elfje en dan weer de kracht heeft van een Belgische knol. Daarnaast strooit hij altijd lustig met elementen uit de psychedelica en funk terwijl hij ook wel folk en zelfs popachtige dingen heeft laten horen. Niks is hem te dol en ook op het hier besproken “Actum” heeft hij z’n caleidoscoop weer een flinke zwieperd gegeven.
“Actum” is het derde en dus afsluitende deel van de Sapiens-trilogie, het ambitieuze drieluik over de geschiedenis van de mensheid waarvoor Louveton sinds 2020 elk jaar een album heeft afgeleverd. Het album laat in drie kwartier vijf nummers horen, vier enkelvoudige en de in vijf tracks opgesplitste epic Memento Mori. De sfeer van het werkstuk is over het algemeen tamelijk donker en psychedelisch, een duisternis die doet denken aan die bij Lunatic Soul maar die dan gemengd is met de sound van Rush en Lenny Kravitz. “Actum” heeft overwegend een authentiek rockgeluid zonder al teveel studiotralala. Een kijkje naar de credits maakt dan ook precies duidelijk wat ik bedoel. Naast Louveton zelf als zanger, gitarist en bassist zijn er gastbijdragen van z’n Nemo-maatjes Jean-Baptiste Itier op drums en Guillaume Fontaine op toetsen plus enkele anderen, een kleine bezetting dus.
Hoewel de muziek van JPL duidelijke raakvlakken vertoont met die van Nemo zijn het juist de verschillen die het meeste opvallen. Nemo maakte muziek met een bruisende jongehondenmentaliteit, terwijl Louveton in z’n solowerk toch meer op zoek is naar diepgang en volwassenheid. Niet dat hij met z’n serieuze toon z’n wilde haren al kwijt is. Luister maar naar opener Paradis Perdu. Te horen valt eenzelfde aanstekelijkheid met een zalige klank van iets als een elektronische piano in combinatie met een wulpse basgitaar. Ook de bombastische akkoorden geven helemaal de Nemo-kriebels en toch is de setting anders. Dat komt goed naar voren in het slepende Mon Cercueil dat een emotievol solootje in bluesstijl kent. Het zijn dit soort momenten die je over de maan weten te krijgen. Dat Alias (La Machine²) mag gelden als de meest onvervalste Nemo-getinte albumtrack is naar mijn idee geheel geen punt. Deze brok samengebalde energie komt namelijk vanuit de oermens die Louveton is. Dansez Maintenant is een swingend staaltje van hoe prog ook gemaakt kan worden. Louveton heeft een neusje voor een aanstekelijke riff en ondertussen maakt hij ook nog even ruimte voor een aardig stukje folk. Met dit nummer (dat overigens niks te maken heeft met de gelijknamige hit van Dave uit 1975) komt de denkbeeldige eerste helft van het album tot z’n eind en gaat de focus in z’n geheel op het epische Memento Mori.
De eerste twee delen, Marche Vers l’Inconnu en Tempus Fugit, zijn instrumentaal met een geluidsbeeld dat gedomineerd wordt door virtuele instrumenten. De sfeer is zowel klassiek richting Ravel als modern met af en toe een raak gitaarakkoord of loopje. In het daaropvolgende La Mort Du Roi klinkt een Lazuli-achtige teneur. Het is dreigend, intrigerend en onheilspellend. In Paria gooit Louveton het over een andere boeg. Hier is het de frivole sopraansax van Sylvain Haon die het canvas op een jazzy manier kleurt. Het is verbazingwekkend hoe synchroom alles klinkt. Tegen het eind van het nummer zit trouwens nog een wending richting prog om blij van te worden. In het afsluitende Acta Fabula Est, dat slechts drie regels tekst kent, geeft Louveton weer flink waar voor z’n geld. Ik ga het nummer niet beschrijven, luister er maar naar en oordeel zelf.
Al met al heeft Jean-Pierre Louveton met “Actum” weer een fraai album aan z’n discografie toegevoegd. Tevens is het de perfecte afronder van het Sapiens-drieluik. Het is buitengewoon gewenst dat het gehele werkstuk ook als driedelige boxset verkrijgbaar is. Voor mij is Louveton met z’n avontuurlijke maar toch ook conventionele visie één van de betere muzikanten van z’n generatie. Ken je hem nog niet? Klik dan op de luister-knop. Er zal een wereld voor je opengaan.
© Dick van der Heijde 2022