2001 Musea
De uit Frankrijk komende zanger/gitarist/toetsenist Serge Barbaro ademt neo-prog en sinds eind jaren 90 kan hij z’n gevoel helemaal kwijt in het project Skeem. Dat doet hij dan ook.
Z’n aanpak is grondig en doeltreffend. De muzikant vertelt z’n grafisch ontwerper Mark Eaton dat hij een tekstschrijver zoekt om de composities die hij geschreven heeft van woorden te voorzien. Eaton echter klimt zelf in de pen en zo krijgt het materiaal meer vorm. Uiteindelijk rekruteert Barbaro een aantal muzikanten, inclusief twee extra toetsenisten, om de hier besproken debuut-cd van Skeem op te nemen.
Het album laat in acht tracks van rond de acht minuten goed horen welke visie Barbaro heeft ten aanzien van het progressieve rockgenre. Skeem brengt hier ongecompliceerde neo-prog met pakkende melodieën en flitsende solo’s op gitaar en toetsen. Het geheel komt over als een iets toegankelijker Jadis, dit vooral vanwege het Gary Chandler-achtige gitaarspel, maar ook de leadzang heeft die vergelijking in zich. Wat het dan weer zo lekker eigen maakt is de combinatie met de vrouwelijke achtergrondzang.
Opener Good To One Another laat gelijk horen welk een uitbundig effect een en ander heeft. Skeem komt zo nu en dan met iets krachtigere akkoorden die qua heftigheid tegen de onderkant van de hardrock aan schuren. The Last Word is daar een goed voorbeeld van. Een fraai tussenstuk richting Alan Parsons Project mondt hier uit in een heerlijke finale. Dit stuk toont aan dat Skeem een uitstekende ritmetandem heeft. Bassist Bertrand Hulin-Bertaud en drummer Emma M zijn geen onbekenden in de scene. Beiden speelden namelijk in de fusionband Priam.
M’n Progwereld-collega Maarten Goossensen maakt in zijn recensie van het album de vergelijking met de zang van Ruud Stoker (Timelock) en ook refereert hij regelmatig aan diens band. Ik kan het alleen maar onderschrijven, zeker als ik het vlotte Trustworthy Man hoor. Daarnaast bevat het nummer in het instrumentale stuk flashbacks naar het solo-album ”From Ignorance To Ecstacy” van Tracy Hitchings. Regelmatig worden er invloeden uit die hoek van het spectrum ten toon gespreid. Zo kent de prachtige ballade Chrysalides een zalige finale in Pendragon-stijl. Ge-wel-dig. Wat staan ze ze goed te raken.
Na twee redelijke, maar niet noemenswaardige nummers volgt What A Night, een mid-tempo ballade met een goed getimede solo op de akoestische gitaar. Live Fast brengt een einde aan dit vermakelijke album. Het heeft onmiskenbaar de allure van een afsluiter en ondertussen komt er nog een lekker Kansas-achtig stukje voorbij.
Sommige albums hebben de naam een groeibriljant te zijn. Deze niet. Het was direct bingo.
© Dick van der Heijde 2021