“44 Minutes” uit 2017 is het twaalfde studio-album van de Poolse neo-progband Millenium en er is iets bijzonders mee aan de hand. In Ending Titles, de bonustrack die aan de cd-uitgave van het album is toegevoegd, neemt zanger Lukasz Gall na 18 jaar trouwe dienst afscheid van de band en z’n fans. Een jaar later wordt een nieuwe vocalist gepresenteerd en een jaar daarna is Gall alweer terug op het oude nest. Eén en ander heeft hoe dan ook een melancholiek effect op het album.
Op “44 Minutes” presenteert Millenium zich als zestal, hetgeen betekent dat saxofonist Dariusz Rybka en drummer Grzegorz Bauer gepromoveerd zijn van gastmuzikant tot vast bandlid. Samen met toetsenist Ryszard Kramarski, gitarist Piotr Płonka, bassist Krzysztof Wyrwa en eerdergenoemde Gall zijn ze verantwoordelijk voor dat enorm kloppende bandgeluid. Vlak wat dat betreft de bijdragen van gastzangeres Karolina Leszko ook niet uit. Ze blendt prachtig met Gall en komt ook af en toe met wat leadzang. Ze doet dus echt wel wat meer dan zomaar wat ge-oe en ge-aa in deze Pink Floyd-getinte muziek. Genoeg over al die tong brekende namen, over naar de nummers.
Het wat bedeesde The Colours Of My Life zet het album in gang, beter gezegd: de fonkelende gitaar aan het eind van het nummer doet dat. Daarna is de beer los en worden we constant ondergedompeld in het bad dat Millenium heet. Nummers als Liferunner en Are We Lost? zijn behalve melodieus en vol van harmonie ook lekker ritmisch en rijk aan sfeer met fraaie instrumentaties van een ieder. Het album kent ook twee zo goed als instrumentale nummers. In zowel Calling! als Lost Teddy Bear zitten enkele vocalisaties, vandaar. Beide nummers zijn qua compositie subliem aangezien elke passage vloeiend opgevolgd wordt door de volgende. De toetsenpartijen in Calling! zijn onmiskenbaar Kramarski en het gitaarthema in Lost Teddy Bear is ook al tekenend voor Millenium. Die volle gitaarsound van Plonka is trouwens overheerlijk en is net als op de meeste albums van de band, rijkelijk aanwezig. Millenium komt altijd wel met enkele wat langere nummers. Zo klokken My Father Always Said en het titelnummer beide boven de acht minuten en dat is geen seconde teveel. Millenium weet altijd perfect te doseren en komt werkelijk nooit met een overbodige noot. Een mooi voorbeeld daarvan is het saxofoonspel van Rybka. Hij had makkelijk aan het riedelen kunnen gaan, in plaats daarvan blijft hij keurig in dienst van de muziek spelen.
“44 Minutes” is een beheerst, enigszins braaf album, maar het is weer op en top Millenium. Gedurende 44 minuten lijkt er niets aan de hand totdat de bonustrack zich aandient. Hierover wil ik nog even kwijt dat de solo’s aan het eind klinken alsof Kramarski en Plonka een muzikaal bedankje hebben gegeven aan de vertrekkende Gall. Dat zou in ieder geval buitengewoon terecht zijn. Hoe groot moet de vreugde zijn geweest toen Gall twee jaar later terugkeerde?
© Dick van der Heijde 2021