Je doet de uit Santiago (Chili) afkomstige band Aisles enorm tekort door ze uitsluitend als neoprogformatie te betitelen. Het eclectische spat er namelijk van af. Op het hier besproken “4:45 AM” uit 2013, hun derde album, weet men weer op smakelijke wijze overtones uit de fusion neer te zetten. Ook is er meer dan ooit temperamentvol spel op de akoestische gitaar waardoor er een zeker wereldmuziekaspect in de muziek zit. Daarnaast is de band altijd wel in de weer met filmische geluidseffecten, stemmetjes en spacey bliepjes zodat de gedachte dat Aisles drukke muziek maakt eigenlijk wel logisch is. Niet te voorbarig beste lezer. Het tegendeel is gelukkig glashard waar.
De Chilenen zijn uitstekende muzikanten met een goed gevoel voor compositie en arrangement. Daar komt bij dat gitarist/toetsenist en oerlid Germán Vergara het album werkelijk schitterend geproduceerd heeft. Het geluid is kristalhelder en door de transparante totaalklank is er altijd sprake van een waar luistergenot. Het album wil gewoonweg niet zwaar op de maag liggen, ook niet na een paar draaibeurten achter elkaar. Het scheelt wat dat betreft uiteraard een flinke slok op de spreekwoordelijke borrel dat Sebastián Vergara, de broer van Germán, zo loepzuiver in de hoge regionen kan zingen. Dat dit een erg fijn neoprogdingetje is lijkt me duidelijk.
Het tien nummers tellende album kent amper uitbundige hoogtepunten en ook zal je geen zwakke passages tegenkomen. ”4:45 AM” is zogezegd nogal constant in beleving. Aisles enerveert dan ook in subtiliteiten en die zijn er hier in overvloed.
Het openende titelnummer legt met z’n losse drumwerk en z’n uitgebreide samenzang een heerlijke sfeer neer die je geen moment meer loslaat. Het instrumentale Gallarda Yarura volgt. Eerst nog hoor je enkele stemfragmenten waarna het smullen geblazen wordt van de diepgang die de zoemende basgitaar bewerkstelligt. Het daaropvolgende Shallow And Daft is het meest pakkende nummer van het album en dat heeft alles te maken met die ongedwongen jaren 80 vibe die er de ronde doet. Verrassend is dat het afsluit met een DJ, alsof het een Zappa-album betreft. Met Back My Strength gooit Aisles het over een iets andere boeg. Het door Germán Vergara gezongen nummer kent bombastische powerchords en bevat een uitstekende dubbele gitaarsolo.
Het album heeft met The Sacrifice en Sorrow twee ingetogen ballads en reken maar dat de strijkers er van toegevoegde waarde zijn. Ook de partijen op de akoestische gitaar tillen het nummer op tot aan de hemel. Van de vier instrumentale nummers is het zinderende Intermission misschien wel het meest markante. Een constant herhalend gitaarloopje vormt er het hart van het nummer. De afsluitende epic Melancholia heeft gedurende ruim tien minuten het beste te bieden van wat Aisles op dit album laat horen. Luister je mee?
“4:45 AM” is een welkome aanvulling op elke neoprogcollectie. Je hoeft niet bang te zijn voor rare bokkesprongen, Aisles maakt integere muziek met de hand op het hart.
© Dick van der Heijde 2022